Edukacja spersonalizowana i jej strategie WS-3F-ESS

Program wykładu:
1. Wprowadzenie. Współczesne dyskursy edukacyjne oraz założenia pedagogiki personalistycznej jako kontekst i tło edukacji spersonalizowanej.
2. Edukacja spersonalizowana – historia oraz podstawowe założenia teoretyczne.
3. Coaching jako strategia edukacji spersonalizowanej.
4. Tutoring jako strategia edukacji spersonalizowanej.
5. Mentoring jako strategia edukacji spersonalizowanej.
6. Szkolenia/warsztaty jako strategia edukacji spersonalizowanej.
7. Edukacja spersonalizowana – strategie i narzędzia personalizacji procesów edukacyjnych w praktyce pedagogicznej oraz zasady ich wdrażania.
8. Podsumowanie – konsekwencje i wyzwania związane z implementacją strategii edukacji spersonalizowanej w praktyce pedagogicznej.
Program ćwiczeń
1. Wprowadzenie – przedstawienie założeń ćwiczeń oraz rozpoznanie potrzeb rozwojowych uczestników zajęć jako punktu wyjścia do projektowania i realizacji etiudy warsztatowej.
2. Gra szkoleniowa jako przykład implementacji strategii edukacji spersonalizowanej w praktyce edukacyjnej/pedagogicznej.
3. Strategie wspólnotowego uczenia się (collaborative learning) a edukacja spersonalizowana
4. Warsztat rozwojowy z zastosowaniem strategii edukacji spersonalizowanej
5. Personalizacja wybranego aspektu działania szkoły/placówki pedagogicznej/procesu rozwoju osoby w różnym wieku-etap przygotowawczy
6. Personalizacja wybranego aspektu działania szkoły/placówki pedagogicznej/osoby w różnym wieku – prezentacja efektów pracy i grupowa dyskusja
7. Przeprowadzenie etiud warsztatowych wykorzystujących strategie edukacji spersonalizowanej
8. Przeprowadzenie etiud warsztatowych wykorzystujących strategie edukacji spersonalizowanej

1. Wprowadzenie. Współczesne dyskursy edukacyjne oraz założenia pedagogiki personalistycznej jako kontekst i tło edukacji spersonalizowanej. Edukacja spersonalizowana – historia oraz podstawowe założenia teoretyczne.
2. Coaching i tutoring jako strategie edukacji spersonalizowanej.
3. Mentoring i szkolenia/warsztaty jako strategie edukacji spersonalizowanej.
4. Edukacja spersonalizowana – strategie i narzędzia personalizacji procesów edukacyjnych w praktyce pedagogicznej oraz zasady ich wdrażania. Podsumowanie – konsekwencje i wyzwania związane z implementacją strategii edukacji spersonalizowanej w praktyce pedagogicznej.

Program wykładu:
1. Wprowadzenie. Obraz współczesnej szkoły. Współczesne dyskursy edukacyjne oraz założenia pedagogiki personalistycznej jako kontekst i tło edukacji spersonalizowanej.
2. Edukacja spersonalizowana –podstawowe założenia teoretyczne oraz sposoby personalizacji procesów edukacyjnych w praktyce pedagogicznej.
3. Coaching jako strategia edukacji spersonalizowanej
4. Tutoring jako strategia edukacji spersonalizowanej
5. Mentoring jako strategia edukacji spersonalizowanej
6. Szkolenia/warsztaty jako strategia edukacji spersonalizowanej
7. Nauczyciel i uczeń jako podmioty edukacji spersonalizowanej. Profil kompetencyjny nauczyciela/pedagoga wdrażającego edukację spersonalizowaną i jej strategie.
8. Podsumowanie – konsekwencje i wyzwania związane z implementacją strategii edukacji spersonalizowanej w praktyce pedagogicznej.
Program ćwiczeń
1. Wprowadzenie – przedstawienie założeń ćwiczeń oraz rozpoznanie potrzeb rozwojowych uczestników zajęć jako punkt wyjścia do projektowania i realizacji etiudy warsztatowej.
2. Gra szkoleniowa i jej wykorzystanie w edukacji spersonalizowanej. Strategie wspólnotowego uczenia się (collaborative learning) a edukacja spersonalizowana
3. Warsztat rozwojowy z zastosowaniem strategii edukacji spersonalizowanej.
4. Personalizacja wybranego aspektu działania szkoły/placówki pedagogicznej/procesu rozwoju osoby w różnym wieku-etap przygotowawczy
5. Personalizacja wybranego aspektu działania szkoły/placówki pedagogicznej/osoby w różnym wieku – prezentacja efektów pracy i grupowa dyskusja
6. Przeprowadzenie etiud warsztatowych wykorzystujących strategie edukacji spersonalizowanej
7. Przeprowadzenie etiud warsztatowych wykorzystujących strategie edukacji spersonalizowanej
8. Przeprowadzenie etiud warsztatowych wykorzystujących strategie edukacji spersonalizowanej. Podsumowanie.

1. Wprowadzenie. Współczesne dyskursy edukacyjne oraz założenia pedagogiki personalistycznej jako kontekst i tło edukacji spersonalizowanej. Edukacja spersonalizowana – konteksty historyczne oraz podstawowe założenia teoretyczne.
2. Coaching i tutoring jako strategie edukacji spersonalizowanej.
3. Mentoring i szkolenia/warsztaty jako strategie edukacji spersonalizowanej.
4. Szkoła jako środowisko spersonalizowanej edukacji – strategie i narzędzia personalizacji procesów edukacyjnych w praktyce pedagogicznej oraz wyzwania związane z ich implementacją. Podsumowanie

Literatura obowiązkowa:
1. Czekierda, P. (2015). Czym jest tutoring. W: P. Czekierda, B. Figas, M. Szala (red.), Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 15-36). Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business.
Kwieciński, Z. (2019). Edukacja w galaktyce znaczeń. W: Z. Kwieciński, B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (ss. 43-53). Warszawa: PWN.
Torój, M. (2016). Praca z grupą szkoleniową. Wszystko co powinien wiedzieć trener, aby osiągnąć sukces. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
Żur, A. (2016). Edukacja spersonalizowana a rozwijanie potrzebnych współcześnie kompetencji społecznych wśród studentów uczelni wyższych. Horyzonty Wychowania, 15(34), 137-155.
prezentacje z wykładu

Literatura uzupełniająca
Bray, B., McCalen, K. (2013). A Step by Stem Guide to Personalize Learning, Arlingron: ISTE.
Brzezińska, A.I. i Rycielska, L. (2009). Tutoring jako czynnik rozwoju ucznia i nauczyciela. W: P. Czekierda, M. Budzyński, J. Traczyński, Z. Zalewski i A. Zembrzuska (red.), Tutoring w szkole między teorią a praktyką zmiany edukacji (ss. 20-31). Wrocław: Towarzystwo Edukacji Otwartej.
Dahlberg, G., Moss, P., Pence, A. (2013). Poza dyskursem jakości w instytucjach wczesnej edukacji i opieki. Języki oceny. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej.
Graf, S., Kinshuk (2012). Personalised Learning. W: N. Seel (ed.), Encyclopedia of the Science of Learning (ss. 2594-2596). Springer.
Karalis, T. (2009). Lifelong Learning and Preschool Education: Odd Couple or Eclectic Relationship. Problems in Education in the XXIst Century, 12, 68-73.
Lambeir, B., Ramaekers, S. (2008). Humanizing Education and The Educationalization of Health. Educational Theory, 58 (4), 435-446.
Karpińska-Musiał, B. (2015). Tutoring akademicki – pomiędzy epistemą a doxą. Tożsamość metody w kontekście kształcenia akademickiego. W: P. Czekierda, B. Figas i M. Szala (red.), Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 123-139). Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer busines
Leone, S. (2013). Characterisation of a Personal Learning Environment as a Lifelong Learning Tool. Nowy Jork: Springer.
Marzec, I. (2012). Tutoring jako metoda spersonalizowanego wspierania rozwoju człowieka. W: M. Taraszkiewicz (red.), Tutoring akademicki. Przegląd zagadnień (ss. 89-127). Warszawa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej TPW w Warszawie.
Miliband, D. (2006). Choice and Voice in Personalised Learning. W: Personaling Education (ss. 21-30). OECD, CERI.
Nowak, M. (2019). Pedagogika personalistyczna. W: Z. Kwieciński i B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (ss. 488-508). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Zalecenie Rady z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (2018).

Literatura obowiązkowa:
1. Czekierda, P. (2015). Czym jest tutoring. W: P. Czekierda, B. Figas, M. Szala (red.), Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 15-36). Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business.
Kwieciński, Z. (2019). Edukacja w galaktyce znaczeń. W: Z. Kwieciński, B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (ss. 43-53). Warszawa: PWN.
Torój, M. (2016). Praca z grupą szkoleniową. Wszystko co powinien wiedzieć trener, aby osiągnąć sukces. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
Żur, A. (2016). Edukacja spersonalizowana a rozwijanie potrzebnych współcześnie kompetencji społecznych wśród studentów uczelni wyższych. Horyzonty Wychowania, 15(34), 137-155.
prezentacje z wykładu

Literatura uzupełniająca
Bray, B., McCalen, K. (2013). A Step by Stem Guide to Personalize Learning, Arlingron: ISTE.
Brzezińska, A.I. i Rycielska, L. (2009). Tutoring jako czynnik rozwoju ucznia i nauczyciela. W: P. Czekierda, M. Budzyński, J. Traczyński, Z. Zalewski i A. Zembrzuska (red.), Tutoring w szkole między teorią a praktyką zmiany edukacji (ss. 20-31). Wrocław: Towarzystwo Edukacji Otwartej.
Dahlberg, G., Moss, P., Pence, A. (2013). Poza dyskursem jakości w instytucjach wczesnej edukacji i opieki. Języki oceny. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej.
Graf, S., Kinshuk (2012). Personalised Learning. W: N. Seel (ed.), Encyclopedia of the Science of Learning (ss. 2594-2596). Springer.
Karalis, T. (2009). Lifelong Learning and Preschool Education: Odd Couple or Eclectic Relationship. Problems in Education in the XXIst Century, 12, 68-73.
Lambeir, B., Ramaekers, S. (2008). Humanizing Education and The Educationalization of Health. Educational Theory, 58 (4), 435-446.
Karpińska-Musiał, B. (2015). Tutoring akademicki – pomiędzy epistemą a doxą. Tożsamość metody w kontekście kształcenia akademickiego. W: P. Czekierda, B. Figas i M. Szala (red.), Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 123-139). Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer busines
Leone, S. (2013). Characterisation of a Personal Learning Environment as a Lifelong Learning Tool. Nowy Jork: Springer.
Marzec, I. (2012). Tutoring jako metoda spersonalizowanego wspierania rozwoju człowieka. W: M. Taraszkiewicz (red.), Tutoring akademicki. Przegląd zagadnień (ss. 89-127). Warszawa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej TPW w Warszawie.
Miliband, D. (2006). Choice and Voice in Personalised Learning. W: Personaling Education (ss. 21-30). OECD, CERI.
Nowak, M. (2019). Pedagogika personalistyczna. W: Z. Kwieciński i B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (ss. 488-508). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
Zalecenie Rady z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (2018).

Literatura:
1. Czekierda, P. (2015). Czym jest tutoring. W: P. Czekierda, B. Figas, M. Szala (red.), Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 15-36). Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business.
2. Kwieciński, Z. (2019). Edukacja w galaktyce znaczeń. W: Z. Kwieciński, B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (ss. 43-53). Warszawa: PWN.
3. Marciniak, Ł. (2021). Pojęcie i odmiany coachingu. W: M. Sidor-Rządkowska (red.), Coaching-teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 9-34). Warszawa: Wolters Kluwer.
4. Torój, M. (2016). Praca z grupą szkoleniową. Wszystko co powinien wiedzieć trener, aby osiągnąć sukces. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
5. Wawrzyniak, S. (2020). Tutoring, mentoring, coaching w edukacji osób z trudnościami w uczeniu się. Studia edukacyjne, 56, 221-234.
6. Żur, A. (2016). Edukacja spersonalizowana a rozwijanie potrzebnych współcześnie kompetencji społecznych wśród studentów uczelni wyższych. Horyzonty Wychowania, 15(34), 137-155.
7. prezentacje z wykładu

Literatura uzupełniająca
1. Bray, B., McCalen, K. (2013). A Step by Stem Guide to Personalize Learning, Arlingron: ISTE.
2. Brzezińska, A.I. i Rycielska, L. (2009). Tutoring jako czynnik rozwoju ucznia i nauczyciela. W: P. Czekierda, M. Budzyński, J. Traczyński, Z. Zalewski i A. Zembrzuska (red.), Tutoring w szkole między teorią a praktyką zmiany edukacji (ss. 20-31). Wrocław: Towarzystwo Edukacji Otwartej.
3. Dahlberg, G., Moss, P., Pence, A. (2013). Poza dyskursem jakości w instytucjach wczesnej edukacji i opieki. Języki oceny. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej.
4. Graf, S., Kinshuk (2012). Personalised Learning. W: N. Seel (ed.), Encyclopedia of the Science of Learning (ss. 2594-2596). Springer.
5. Karalis, T. (2009). Lifelong Learning and Preschool Education: Odd Couple or Eclectic Relationship. Problems in Education in the XXIst Century, 12, 68-73.
6. Lambeir, B., Ramaekers, S. (2008). Humanizing Education and The Educationalization of Health. Educational Theory, 58 (4), 435-446.
7. Karpińska-Musiał, B. (2015). Tutoring akademicki – pomiędzy epistemą a doxą. Tożsamość metody w kontekście kształcenia akademickiego. W: P. Czekierda, B. Figas i M. Szala (red.), Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 123-139). Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer busines
8. Leone, S. (2013). Characterisation of a Personal Learning Environment as a Lifelong Learning Tool. Nowy Jork: Springer.
9. Marzec, I. (2012). Tutoring jako metoda spersonalizowanego wspierania rozwoju człowieka. W: M. Taraszkiewicz (red.), Tutoring akademicki. Przegląd zagadnień (ss. 89-127). Warszawa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej TPW w Warszawie.
10. Miliband, D. (2006). Choice and Voice in Personalised Learning. W: Personaling Education (ss. 21-30). OECD, CERI.
11. Nowak, M. (2019). Pedagogika personalistyczna. W: Z. Kwieciński i B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (ss. 488-508). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
12. Zalecenie Rady z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (2018).

Literatura:
1. Czekierda, P. (2015). Czym jest tutoring. W: P. Czekierda, B. Figas, M. Szala (red.), Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 15-36). Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer business.
2. Kwieciński, Z. (2019). Edukacja w galaktyce znaczeń. W: Z. Kwieciński, B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (ss. 43-53). Warszawa: PWN.
3. Marciniak, Ł. (2021). Pojęcie i odmiany coachingu. W: M. Sidor-Rządkowska (red.), Coaching-teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 9-34). Warszawa: Wolters Kluwer.
4. Torój, M. (2016). Praca z grupą szkoleniową. Wszystko co powinien wiedzieć trener, aby osiągnąć sukces. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
5. Wawrzyniak, S. (2020). Tutoring, mentoring, coaching w edukacji osób z trudnościami w uczeniu się. Studia edukacyjne, 56, 221-234.
6. Żur, A. (2016). Edukacja spersonalizowana a rozwijanie potrzebnych współcześnie kompetencji społecznych wśród studentów uczelni wyższych. Horyzonty Wychowania, 15(34), 137-155.
7. prezentacje z wykładu

Literatura uzupełniająca
1. Bray, B., McCalen, K. (2013). A Step by Stem Guide to Personalize Learning, Arlingron: ISTE.
2. Brzezińska, A.I. i Rycielska, L. (2009). Tutoring jako czynnik rozwoju ucznia i nauczyciela. W: P. Czekierda, M. Budzyński, J. Traczyński, Z. Zalewski i A. Zembrzuska (red.), Tutoring w szkole między teorią a praktyką zmiany edukacji (ss. 20-31). Wrocław: Towarzystwo Edukacji Otwartej.
3. Dahlberg, G., Moss, P., Pence, A. (2013). Poza dyskursem jakości w instytucjach wczesnej edukacji i opieki. Języki oceny. Wrocław: Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej Szkoły Wyższej.
4. Graf, S., Kinshuk (2012). Personalised Learning. W: N. Seel (ed.), Encyclopedia of the Science of Learning (ss. 2594-2596). Springer.
5. Karalis, T. (2009). Lifelong Learning and Preschool Education: Odd Couple or Eclectic Relationship. Problems in Education in the XXIst Century, 12, 68-73.
6. Lambeir, B., Ramaekers, S. (2008). Humanizing Education and The Educationalization of Health. Educational Theory, 58 (4), 435-446.
7. Karpińska-Musiał, B. (2015). Tutoring akademicki – pomiędzy epistemą a doxą. Tożsamość metody w kontekście kształcenia akademickiego. W: P. Czekierda, B. Figas i M. Szala (red.), Tutoring. Teoria, praktyka, studia przypadków (ss. 123-139). Warszawa: Oficyna a Wolters Kluwer busines
8. Leone, S. (2013). Characterisation of a Personal Learning Environment as a Lifelong Learning Tool. Nowy Jork: Springer.
9. Marzec, I. (2012). Tutoring jako metoda spersonalizowanego wspierania rozwoju człowieka. W: M. Taraszkiewicz (red.), Tutoring akademicki. Przegląd zagadnień (ss. 89-127). Warszawa: Wydawnictwo Wyższej Szkoły Pedagogicznej TPW w Warszawie.
10. Miliband, D. (2006). Choice and Voice in Personalised Learning. W: Personaling Education (ss. 21-30). OECD, CERI.
11. Nowak, M. (2019). Pedagogika personalistyczna. W: Z. Kwieciński i B. Śliwerski (red.), Pedagogika. Podręcznik akademicki (ss. 488-508). Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.
12. Zalecenie Rady z dnia 22 maja 2018 r. w sprawie kompetencji kluczowych w procesie uczenia się przez całe życie (2018).

Metody kształcenia: wykład problemowy, dyskusja, realizacja zadań grupowych zakończona prezentacją, gry dydaktyczne, wspólnotowe uczenie się (collaborative learning), metoda problemowa.

Nakład pracy studenta (z zachowaniem założenia, że 1 punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom aktywności)
liczba godzin kontaktowych: 30
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie się do rozmowy zaliczającej i lekturę literatury: 15
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie etiudy warsztatowej i konsultacje z prowadzącą: 8
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie pracy pisemnej i doskonalenie wypracowanej na zajęciach propozycji działań personalizacyjnych: 7

sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 60, co odpowiada 2 punktom ECTS

Metody kształcenia: wykład problemowy, dyskusja, metoda problemowa.

Nakład pracy studenta (z zachowaniem założenia, że 1 punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom aktywności)
liczba godzin kontaktowych: 12
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie się do kolokwium: 15
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie scenariusza zajęć: 10
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie prac pisemnych: 15

sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 52, co odpowiada 2 punktom ECTS

Metody kształcenia: wykład problemowy, dyskusja, realizacja zadań grupowych zakończona prezentacją, gry dydaktyczne, wspólnotowe uczenie się (collaborative learning), metoda problemowa.

Nakład pracy studenta (z zachowaniem założenia, że 1 punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom aktywności)
liczba godzin kontaktowych: 30
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie się do rozmowy zaliczającej i lekturę literatury: 15
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie etiudy warsztatowej i konsultacje z prowadzącą: 8
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie pracy pisemnej i doskonalenie wypracowanej na zajęciach propozycji działań personalizacyjnych: 7

sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 60, co odpowiada 2 punktom ECTS

Metody kształcenia: wykład problemowy, dyskusja, metoda problemowa.

Nakład pracy studenta (z zachowaniem założenia, że 1 punkt ECTS odpowiada 25-30 godzinom aktywności)
liczba godzin kontaktowych: 12
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie się do kolokwium: 17
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie scenariusza zajęć: 8
liczba godzin przeznaczonych na przygotowanie eseju: 8
liczba godzin przeznaczonych na zaprojektowanie personalizacji wybranego aspektu funkcjonowania szkoły/placówki/osoby: 8

sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 53, co odpowiada 2 punktom ECTS