Dydaktyka specjalna SP-CJA

- Dydaktyka specjalna jako nauka teoretyczna i empiryczna. Podział dydaktyki specjalnej na dydaktyki szczegółowe.
- Dydaktyka specjalna w kontekście porównawczym i interdyscyplinarnym.
- Koncepcje i systemy dydaktyczne kształcenia specjalnego.
- Wzorce edukacyjne w odniesieniu do grupy osób ze zróżnicowanymi potrzebami edukacyjnymi, a dydaktyka specjalna.
- Zasady, metody, proces kształcenia w aspekcie trudności związanych ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi uczniów z różnymi zaburzeniami w rozwoju (niepełnosprawność ruchowa, intelektualna, słuchu, wzroku, całościowe zaburzenia w rozwoju, zaburzenia sprzężone, zaburzenia dynamiki procesów nerwowych, choroba przewlekła, niedostosowanie społeczne i inne).
- Miejsce i rola dydaktyki specjalnej w szkolnictwie ogólnodostępnym.
- Wybrane metody wspomagające proces kształcenia i wychowania uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi: gry dydaktyczne; rozrywki umysłowe; gry interakcyjne rozwijające kompetencje społeczne, wspomagające zdolności poznawcze, rozwijające sprawność motoryczną i sensoryczną; metody aktywizujące do rozwiązywania problemów w twórczy sposób, do efektywnego współdziałania w zespole, do rozwoju sprawności umysłowych i osobistych zainteresowań; metoda baśniowych spotkań; metody i techniki oddziaływania instrumentalnego – „Szkoła super”, praktyka pozytywna, autokorekcja, hiperkorekcja, modelowanie; techniki Freineta; metoda projektów; mapy myśli; metody rozwijające umiejętność uczenia się; metody relaksacyjne – trening wizualizacji; metody rozwijające kreatywność.

- Dydaktyka specjalna jako nauka teoretyczna i empiryczna. Podział dydaktyki specjalnej na dydaktyki szczegółowe.
- Dydaktyka specjalna w kontekście porównawczym i interdyscyplinarnym.
- Koncepcje i systemy dydaktyczne kształcenia specjalnego.
- Wzorce edukacyjne w odniesieniu do grupy osób ze zróżnicowanymi potrzebami edukacyjnymi, a dydaktyka specjalna.
- Zasady, metody, proces kształcenia w aspekcie trudności związanych ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi uczniów z różnymi zaburzeniami w rozwoju (niepełnosprawność ruchowa, intelektualna, słuchu, wzroku, całościowe zaburzenia w rozwoju, zaburzenia sprzężone, zaburzenia dynamiki procesów nerwowych, choroba przewlekła, niedostosowanie społeczne i inne).
- Miejsce i rola dydaktyki specjalnej w szkolnictwie ogólnodostępnym.
- Wybrane metody wspomagające proces kształcenia i wychowania uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi: gry dydaktyczne; rozrywki umysłowe; gry interakcyjne rozwijające kompetencje społeczne, wspomagające zdolności poznawcze, rozwijające sprawność motoryczną i sensoryczną; metody aktywizujące do rozwiązywania problemów w twórczy sposób, do efektywnego współdziałania w zespole, do rozwoju sprawności umysłowych i osobistych zainteresowań

Literatura obowiązkowa do wykładów:
Pągowska, M. (2017). Dydaktyka specjalna - teoretyczne i empiryczne podstawy kształcenia uczniów wymagających specjalnej realizacji potrzeb edukacyjnych. W: J. Głodkowska (red.). Dydaktyka specjalna - przegląd „jedności w zróżnicowaniu” ze względu na uczestników procesu kształcenia. Wydawnictwo APS, Warszawa.;
Głodkowska, J. (red.). (2015), Dydaktyka specjalna - przegląd „jedności w zróżnicowaniu” ze względu na uczestników procesu kształcenia. Wydawnictwo APS, Warszawa.;
Głodkowska, J.(red). (2010). Dydaktyka specjalna w przygotowaniu do kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi: podręcznik akademicki. Warszawa: APS.
Literatura do ćwiczeń:
1. Kubiczek B., Metody aktywizujące. Jak nauczyć uczniów uczenia się.
2. Vopel K.W. Gry i zabawy interakcyjne dla dzieci i młodzieży, Kielce, Jedność; cz. 1,2,3,4; (s.5 – 16).
3. Chałas K. , Metoda projektów i jej egzemplifikacja w praktyce, Warszawa,
4. Goźlińska E., Jak skonstruować grę dydaktyczną, WSiP, Warszawa
5. Haring N.G., Schiefelbusch R.L. (red.), Nauczanie specjalne, PWN, Warszawa, rozdział 10 pt. Podsumowanie: Szkoła Super
6. Nathan H. Azrin i Viktoria A. Besalel, Jak stosować praktykę pozytywną, autokorekcję i hiperkorekcję, S. Striefel, Jak uczyć przez modelowanie i imitację
7. Semenowicz H., Freinet w Polsce, WSiP, Warszawa, Kłosińska T. , Droga do twórczości. Wdrażanie technik Celestyna Freineta, Kraków, Impuls.
8. Kapica G. Rozrywki umysłowe w nauczaniu początkowym, Warszawa
9. Buzan, B. Buzan, Mapy twoich myśli, Wydawnictwo RAVI, ŁÓDŹ

Literatura obowiązkowa:

1. Głodkowska, J. (red.). (2010, 2012a wydanie drugie). Dydaktyka specjalna w przygotowaniu do kształcenia uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.

2. Głodkowska, J. (2017b). Dydaktyka specjalna ‒ od wzorca do interpretacji. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN.

3. Głodkowska, J. (2020a) (red.). Dydaktyka specjalna w horyzoncie znaczeń, koncepcji i praktyki pedagogicznej. Warszawa, Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.

Literatura uzupełniająca:

1. Głodkowska, J. (red.) (2017c). Dydaktyka specjalna ‒ od systematyki do projektowania dydaktyk specjalistycznych. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 61‒75.

2. Głodkowska, J. (2020b) (red.). Dydaktyka specjalna – od konstruktów teoretycznych do modeli badawczych. Warszawa, Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.

3. Zacharuk, T. Jówko, E. (2017) Edukacja inkluzyjna: bogactwo form i treści. Siedlce: Wydawnictwo Uniwersytetu Przyrodniczo-Humanistycznego

Literatura do ćwiczeń:

1. Kubiczek B., Metody aktywizujące. Jak nauczyć uczniów uczenia się.

2. Vopel K.W. Gry i zabawy interakcyjne dla dzieci i młodzieży, Kielce, Jedność; cz. 1,2,3,4; (s.5 – 16).

3. Chałas K. , Metoda projektów i jej egzemplifikacja w praktyce, Warszawa.

4. Goźlińska E., Jak skonstruować grę dydaktyczną, WSiP, Warszawa.

5. Haring N.G., Schiefelbusch R.L. (red.), Nauczanie specjalne, PWN, Warszawa, rozdział 10 pt. Podsumowanie: Szkoła Super

6. Nathan H. Azrin i Viktoria A. Besalel, Jak stosować praktykę pozytywną, autokorekcję i hiperkorekcję, S. Striefel, Jak uczyć przez modelowanie i imitację.

7. Semenowicz H., Freinet w Polsce, WSiP, Warszawa, Kłosińska T. , Droga do twórczości. Wdrażanie technik Celestyna Freineta, Kraków, Impuls.

8. Kapica G. Rozrywki umysłowe w nauczaniu początkowym, Warszawa.

9. Buzan, B. Buzan, Mapy twoich myśli, Wydawnictwo RAVI, ŁÓDŹ

METODY KSZTAŁCENIA:
Wykład, Rozmowa kierowana, pogadanka; gry dydaktyczne, metody aktywizujące, działania praktyczne.
NAKŁAD PRACY STUDENTA:
Godziny kontaktowe - 30 godz. (15 wykład, 15 ćwiczenia)
Przygotowanie do zajęć - 15 godz.
Przygotowanie do egzaminu - 15 godz.
Liczba punktów ECTS - 4

Stosowane metody kształcenia:

Metody podające - wykład, pogadanka

Metody problemowe

Metody aktywizujące - gry dydaktyczne, dyskusja dydaktyczna

Nakład pracy Studenta:

godziny kontaktowe - 30h

godziny przeznaczone na zapoznanie się z literaturą - 15h

godziny przeznaczone na pracę samodzielną - 15h

godziny przeznaczone na przygotowanie się do zaliczenia - 20h.

Liczba punktów ECTS - 4