Alternatywne i wspomagające formy komunikacji (AAC) SP-AWK

Treści wykładów:

Definicje komunikacji, funkcja komunikacji i komunikacja funkcjonalna.

Plan komunikowania się.

Rozwój mowy dziecka.

Kompetencja językowa i kompetencja komunikacyjna.

Alternatywne i wspomagające metody komunikacji – systemy, warunki, planowanie pracy z dzieckiem.

Diagnoza kompetencji komunikacyjnych.

Treści ćwiczeń:

Sposoby porozumiewania się. Warunki niezbędne do tego by komunikacja była efektywna i funkcjonalna.

Komunikacja jako warunek bycia sprawczym.

Komunikacja jako warunek rozwoju dziecka.

Wprowadzanie znaków – metodyka wprowadzania znaku.

Pojedyncze znaki, tablice tematyczne, książki do komunikacji.

Strategie wyboru symboli. Wprowadzenie do planowania struktury pomocy do komunikacji.

Rozwijanie słownika czynnego dziecka – tworzenie sytuacji komunikacyjnych.

Proste urządzenia wspomagające komunikację.

Treści wykładów:

Definicje komunikacji, funkcja komunikacji i komunikacja funkcjonalna.

Plan komunikowania się.

Rozwój mowy dziecka.

Kompetencja językowa i kompetencja komunikacyjna.

Alternatywne i wspomagające metody komunikacji – systemy, warunki, planowanie pracy z dzieckiem.

Diagnoza kompetencji komunikacyjnych.

Treści ćwiczeń:

Sposoby porozumiewania się. Warunki niezbędne do tego by komunikacja była efektywna i funkcjonalna.

Komunikacja jako warunek bycia sprawczym.

Komunikacja jako warunek rozwoju dziecka.

Wprowadzanie znaków – metodyka wprowadzania znaku.

Pojedyncze znaki, tablice tematyczne, książki do komunikacji.

Strategie wyboru symboli. Wprowadzenie do planowania struktury pomocy do komunikacji.

Rozwijanie słownika czynnego dziecka – tworzenie sytuacji komunikacyjnych.

Proste urządzenia wspomagające komunikację.

1. Błeszyński J. (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji., Impuls, Kraków 2006;

2. Bogucka J., Grycman M., Kaniecka K. (2001). Porozmawiajmy. Poradnik dla nauczyciela, Oficyna Wydawnicza Excalibur, Bydgoszcz

3. Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;

4. Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin

5. Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków

6. Grycman M., Sprawdź, jak się porozumiewam., Kuria Prowincjalna Zakonu Pijarów, Kraków 2009;

7. Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań

8. Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin

9. Książek M. (2003). Dziecko głuchoniewidome od urodzenia. Rozwijanie umiejętności komunikowania się. Wykorzystanie metod komunikacji wspomagającej i alternatywnej. Wyd. PTG, Warszawa

10. Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3

11. Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;

12. Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;

1. Błeszyński J. (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji., Impuls, Kraków 2006;

2. Bogucka J., Grycman M., Kaniecka K. (2001). Porozmawiajmy. Poradnik dla nauczyciela, Oficyna Wydawnicza Excalibur, Bydgoszcz

3. Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;

4. Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin

5. Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków

6. Grycman M., Sprawdź, jak się porozumiewam., Kuria Prowincjalna Zakonu Pijarów, Kraków 2009;

7. Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań

8. Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin

9. Książek M. (2003). Dziecko głuchoniewidome od urodzenia. Rozwijanie umiejętności komunikowania się. Wykorzystanie metod komunikacji wspomagającej i alternatywnej. Wyd. PTG, Warszawa

10. Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3

11. Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;

12. Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;

W roku akad. 2020/21 zajęcia odbywają sie zdalnie (aplikacja Teams) w zespole załozonym przez wykładowcę. Link do zajęć będzie wysłany z kalendarza Teams. Wykłady i ćwiczenia odbywać sie będą wg wcześniej wysłanego rozkładu zajęć.

Wiedza (max. 10)

Zna terminologię związaną z AAC, a także wybrane metody AAC.

Zna zasady wyboru odpowiednich metod AAC dostosowanych do indywidualnych potrzeb pacjentów.

Zna zasady terapii przy użyciu wybranych metod AAC.

Umiejętności (max. 10)

Umie stworzyć program terapii logopedycznej pacjenta z użyciem wybranych metod AAC

Umie dobrać metody AAC stosownie do potrzeb pacjenta

Potrafi łączyć różnorodne formy AAC dla zwiększenia możliwości porozumiewania się osób niemówiących.

Kompetencje społeczne (max. 10)Jest wrażliwy na potrzeby osób niemówiących i ich rodzin.

Wykład 10g., ćwiczenia 5g.

NAKŁAD PRACY STUDENTA

Godziny kontaktowe: wykład 10 h, ćwiczenia 5 h

Przygotowanie się do zajęć, lektury: 10 h

LICZBA PUNKTÓW ECTS: 1