Rozszerzona diagnoza logopedyczna PC-5S-RDL

TREŚCI PROGRAMOWE
- Różnice w metodologii diagnozowania logopedycznego osób, u których zaburzenia w komunikacji językowej zostały wywołane złożonymi patomechanizmami.
- Uszczegółowienie procedury całościowego badania logopedycznego w przypadkach złożonych zaburzeń w porozumiewaniu się (konieczność uzupełniania dodatkowymi badaniami pedagogiczno-logopedycznymi).
- Zestawienie form zaburzeń mowy w świetle praktyki logopedycznej – niesklasyfikowane zaburzenia mowy o złożonym patomechanizmie.
- Protokoły z rozszerzonego badania logopedycznego - schemat i zasady opracowania protokołu wraz z opinią logopedyczną.
- Schematy programów usprawniania logopedycznego wraz z ich celami w przypadkach złożonych zaburzeń w porozumiewaniu się.
- Praktyczne zastosowanie wiedzy dotyczącej rozszerzonej diagnozy logopedycznej - prezentacje (dokonywane przez studentów) studiów przypadków (na podstawie relacji z przeprowadzonego samodzielnie badania i nagrań na DVD) ze szczegółowym omówieniem: diagnozy wraz z uzasadnieniem, rokowań dotyczących dalszego rozwoju mowy u podopiecznych oraz planu usprawniania logopedycznego.

W cyklu 2023Z:

- Różnice w metodologii diagnozowania logopedycznego osób, u których zaburzenia w komunikacji językowej zostały wywołane złożonymi patomechanizmami.

- Zestawienie form zaburzeń mowy w świetle praktyki logopedycznej – niesklasyfikowane zaburzenia mowy o złożonym patomechanizmie (porównanie form zaburzeń mowy o pojedynczych i złożonych patomechanizmach)

- Uszczegółowienie procedury całościowego badania logopedycznego w przypadkach złożonych zaburzeń w porozumiewaniu się (konieczność uzupełniania dodatkowymi badaniami pedagogiczno-logopedycznymi).

- Programy usprawniania logopedycznego wraz z ich celami w przypadkach złożonych zaburzeń w porozumiewaniu się.

- Protokoły z rozszerzonego badania logopedycznego - schemat i zasady opracowania protokołu wraz z opinią logopedyczną.

- Praktyczne zastosowanie wiedzy dotyczącej rozszerzonej diagnozy logopedycznej - prezentacje (dokonywane przez studentów) studiów przypadków (na podstawie relacji z przeprowadzonego samodzielnie badania i nagrań na DVD) ze szczegółowym omówieniem: diagnozy wraz z uzasadnieniem, rokowań dotyczących dalszego rozwoju mowy u podopiecznych oraz planu usprawniania logopedycznego.

W cyklu 2024Z:

WYKŁADY:
- Wprowadzenie w diagnozowanie logopedyczne osób z zaburzeniami w komunikacji

- Kompetencje logopedy umożliwiające podjęcie się diagnozowania w przypadkach złożonych zaburzeń w komunikacji

- Różnice w metodologii diagnozowania logopedycznego osób, u których zaburzenia w komunikacji językowej zostały wywołane jednym albo złożonymi patomechanizmami

- Programy usprawniania logopedycznego wraz z ich celami w przypadkach złożonych zaburzeń w porozumiewaniu się.

- Schemat i zasady opracowania opinii logopedycznej.
ĆWICZENIA/WARSZTATY
Praktyczne zastosowanie wiedzy dotyczącej rozszerzonej diagnozy logopedycznej:
Opisy mocnych stron badanej osoby i objawów zaburzeń mowy oraz wpływ złożonych patomechanizmów na jej rozwój (funkcjonowanie) ze szczególnym uwzględnieniem stanu komunikacji poprzez:
1. przykładowe prezentacje studiów przypadków w wykonaniu wykładowcy
2. prezentacje studiów przypadków w wykonaniu par studentek (na podstawie relacji z wcześniej przeprowadzonego samodzielnie badania i nagrań na DVD) ze szczegółowym omówieniem: diagnozy wraz z uzasadnieniem, rokowań dotyczących dalszego rozwoju mowy u podopiecznych oraz planu usprawniania logopedycznego z zaznaczeniem celu terapii.

Rodzaj przedmiotu

obowiązkowe

Koordynatorzy przedmiotu

Danuta Emiluta-Rozya

Efekty kształcenia

Wiedza
Zna i rozumie wpływ złożonych patomechanizmów na rozwój komunikacji (w tym komunikacji językowej).
Zna metody, narzędzia i techniki badania umożliwiające rozpoznanie złożonych zaburzeń w porozumiewaniu się.
Potrafi omówić wyniki poszczególnych prób rozszerzonego badania logopedycznego oraz podać ich możliwe interpretacje.
Umiejętności
Potrafi przeprowadzić rozszerzone badanie logopedyczne w przypadkach złożonych zaburzeń w komunikacji (wrodzonych i nabytych).
Umie wyjaśnić wpływ złożonych patomechanizmów na rozwój dziecka (funkcjonowanie osoby) ze szczególnym uwzględnieniem stanu komunikacji oraz uszeregować je według siły ich oddziaływania.
Potrafi sformułować diagnozę logopedyczną uwzględniającą złożoność patomechanizmów zaburzeń w porozumiewaniu się, określić cel usprawniania danej osoby, rokowania i opracować dla niej program terapii logopedycznej.
Potrafi sporządzić protokół z przeprowadzonego badania logopedycznego osoby ze złożonymi trudnościami w porozumiewaniu się oraz opinię logopedyczną.
Kompetencje społeczne
Ma poczucie odpowiedzialności za sformułowane wnioski z postępowania diagnostycznego u podopiecznego z zaburzeniami mowy o złożonym patomechanizmie oraz sporządzoną opinię o podopiecznym.
Jest świadomy konieczności doskonalenia umiejętności zawodowych dotyczących diagnozy i terapii osób z zaburzeniami komunikacji językowej o złożonym patomechanizmie.
Przestrzega zasad etyki zawodowej (uwzględniając tajemnicę zawodową).
Rozumie potrzebę zasięgania opinii ekspertów w przypadku trudności z samodzielnym rozwiązywaniem problemów.

Praktyki zawodowe

Z przedmiotem łączy się praktyka dyplomowa, której celami są:
- dokonanie diagnozy weryfikującej wstępne rozpoznanie logopedyczne u osoby z zaburzeniami komunikacji językowej o złożonym patomechanizmie, która była podmiotem zrealizowanego wcześniej studium przypadku;
- weryfikacja i propozycja uzupełnienia programu terapii logopedycznej
- ocena własnych umiejętności diagnostyczno-terapeutycznych studenta

Literatura

W cyklu 2023Z:

LITERATURA OBOWIĄZKOWA
do wykładu i ćwiczeń
1. Cieszyńska J., Korendo M. (2008). Karty diagnozy. 10 etapów rozwoju dziecka od 4. do 36. miesiąca życia . Kraków: Wydawnictwo Edukacyjne.
2. Cieszyńska J., Korendo M. (2007). Wczesna interwencja terapeutyczna. Kraków: Wydawnictwo Edukacyjne.
3. Emiluta–Rozya D. (2013a). Całościowe badanie logopedyczne, Warszawa: Wyd. APS.
4. Emiluta-Rozya D. (2013b). Próba wykorzystania wybranego zagadnienia z afazjo logii w poszukiwaniu patomechanizmów zaburzeń mowy u dzieci [w:] Z. Zaron, J. Porayski-Pomsta (red.). „Język i logopedia”, IPS, Wydział Polonistyki UW.
5. Emiluta–Rozya D. (2016). Programowanie terapii na podstawie wyników badania logopedycznego, Studia Pragmalingwistyczne, T. VIII.
6. Jauer-Niworowska O., Emiluta-Rozya D. (2017). Wieloczynnikowe uwarunkowania zaburzeń komunikacji językowej 15-letniej pacjentki. STUDIA PRAGMALINGWISTYCZNE, T. IX.
7. Jauer-Niworowska O., Emiluta-Rozya D. (2021). Logopedyczne i psychologiczne aspekty diagnozowania zaburzeń mowy. Wyd. APS.
8. Kwasiborska-Dudek J., Emiluta-Rozya D. (2020). Diagnoza i terapia małego dziecka z ASD. Gdańsk: Harmonia Universalis
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
Emiluta – Rozya D. (2004). Współpraca logopedy z psychologiem i lekarzem w rozpoznawaniu uwarunkowań trudności dziecka w komunikowaniu się werbalnym [w:] J. Przesmycka – Kamieńska „Diagnoza psychologiczna dzieci z trudnościami w porozumiewaniu się werbalnym” UWr.
Emiluta-Rozya D. (2018). Klasyfikacje zaburzeń mowy i ich przydatność praktyczna - nieustający problem dyskusji logopedycznej, W: Śniatkowski Sławomir, Emiluta-Rozya Danuta, Bieńkowska Katarzyna Ita (red.) Norma i zaburzenia komunikacji językowej w kontekście edukacyjnym. Warszawa: Wyd. APS.
Grabias S., Woźniak T., Panasiuk J. (2015). Logopedia. Standardy postępowania logopedycznego. Lublin: UMCS.
Iskra I., Szuchnik J. (2005). Diagnoza logopedyczna [w:] Gałkowski T., Szeląg E., Jastrzębowska G., „Podstawy neurologopedii” Wyd. UO.
Jastrzębowska G. (2005). Diagnoza i terapia rozwojowych zaburzeń mowy [w:] Gałkowski T., Szeląg E., Jastrzębowska G., „Podstawy neurologopedii” Wyd. UO.
Jastrzębowska G., Pelc - Pękała O. (2003). Metodyka ogólna diagnozy i terapii logopedycznej [w:] G.Jastrzębowska, T. Gałkowski (red.) „Logopedia” t. 2 .
Jauer – Niworowska O. (2009) Dyzartria nabyta. Diagnoza logopedyczna i terapia osób dorosłych. Warszawa: wyd. APS. (wymagana errata)
Jauer – Niworowska O., Kwasiborska J. (2009). Dyzartria - wskazówki do diagnozy różnicowej poszczególnych typów. Gliwice: wyd. Komlogo.
Jauer-Niworowska O. (2008). Rola kształtowania prawidłowego schematu ciała w terapii psychologicznej i logopedycznej dzieci z dyzartrią na tle mózgowego porażenia dziecięcego (MPD). W: J.Porayski-Pomsta (red.). Diagnoza i terapia w logopedii. Warszawa: Elipsa.
Jauer-Niworowska O. (2008). Diagnoza zaburzeń dyzartrycznych z uwzględnieniem ich patomechanizmu na podstawie doświadczeń własnych i danych z literatury przedmiotu. W: J.Porayski-Pomsta (red.). Diagnoza i terapia w logopedii. Warszawa: Elipsa.
Jauer-Niworowska O. (2012). Diagnoza osób z dyzartrią oparta na holistycznym podejściu do pacjenta. Nowe spojrzenie na problematykę. W: Michalik M., Siudak A., Orłowska – Popek Z. (red.). Diagnoza różnicowa zaburzeń komunikacji językowej. Kraków: Wyd. Collegium Columbinum.
Jauer-Niworowska O. (2015) Kompleksowa, interdyscyplinarna diagnoza i terapia osób z dyzartriami Uzasadnienie podejścia holistycznego. W: M. Kurowska, E. Wolańska (red.). Metody i narzędzia diagnostyczne w logopedii. Warszawa: Elipsa.
Jauer-Niworowska O., Emiluta -Rozya D. (2017). Podstawy teoretyczne diagnozy i terapii logopedycznej pacjentów z uszkodzeniami/dysfunkcjami układu pozapiramidowego. PORADNIK JĘZYKOWY”, z. 6.
Krajna E., Żebryk-Stopa A. (2012) Zasady diagnostyki neurologopedycznej. W: A. Obrębowski (red.) Wprowadzenie do neurologopedii, Termedia, Poznań
Krakowiak K., Panasiuk M. (1992). Umiejętności komunikacyjne dziecka z uszkodzonym słuchem, UMCS.
Kurowska M., Wolańska E. (red.) (2015). Metody i narzędzia diagnostyczne w logopedii, Elipsa.
Smoczyńska M. i współ. (2015). Test Rozwoju Językowego. Warszawa: IBE.
Styczek I. (1982). Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego, WSiP.

ORAZ PUBLIKACJE DOBIERANE INDYWIDUALNIE W ZALEŻNOŚCI OD SPECYFIKI REALIZOWANEGO PRZEZ STUDENTÓW STUDIUM PRZYPADKU

W cyklu 2024Z:

LITERATURA OBOWIĄZKOWA
do wykładu i ćwiczeń
1. Cieszyńska J., Korendo M. (2008). Karty diagnozy. 10 etapów rozwoju dziecka od 4. do 36. miesiąca życia . Kraków: Wydawnictwo Edukacyjne.
2. Cieszyńska J., Korendo M. (2007). Wczesna interwencja terapeutyczna. Kraków: Wydawnictwo Edukacyjne.
3. Emiluta–Rozya D. (2024). Całościowe badanie logopedyczne, wyd. nowe i poszerzone. Warszawa: Wyd. APS.
4. Emiluta-Rozya D. (2013). Próba wykorzystania wybranego zagadnienia z afazjo logii w poszukiwaniu patomechanizmów zaburzeń mowy u dzieci [w:] Z. Zaron, J. Porayski-Pomsta (red.). „Język i logopedia”, IPS, Wydział Polonistyki UW.
5. Emiluta–Rozya D. (2016). Programowanie terapii na podstawie wyników badania logopedycznego, Studia Pragmalingwistyczne, T. VIII.
6. Jauer-Niworowska O., Emiluta-Rozya D. (2017). Wieloczynnikowe uwarunkowania zaburzeń komunikacji językowej 15-letniej pacjentki. STUDIA PRAGMALINGWISTYCZNE, T. IX.
7. Jauer-Niworowska O., Emiluta-Rozya D. (2021). Logopedyczne i psychologiczne aspekty diagnozowania zaburzeń mowy. Wyd. APS.
8. Kwasiborska-Dudek J., Emiluta-Rozya D. (2020). Diagnoza i terapia małego dziecka z ASD. Gdańsk: Harmonia Universalis
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
Emiluta – Rozya D. (2004). Współpraca logopedy z psychologiem i lekarzem w rozpoznawaniu uwarunkowań trudności dziecka w komunikowaniu się werbalnym [w:] J. Przesmycka – Kamieńska „Diagnoza psychologiczna dzieci z trudnościami w porozumiewaniu się werbalnym” UWr.
Emiluta-Rozya D. (2018). Klasyfikacje zaburzeń mowy i ich przydatność praktyczna - nieustający problem dyskusji logopedycznej, W: Śniatkowski Sławomir, Emiluta-Rozya Danuta, Bieńkowska Katarzyna Ita (red.) Norma i zaburzenia komunikacji językowej w kontekście edukacyjnym. Warszawa: Wyd. APS.
Grabias S., Woźniak T., Panasiuk J. (2015). Logopedia. Standardy postępowania logopedycznego. Lublin: UMCS.
Iskra I., Szuchnik J. (2005). Diagnoza logopedyczna [w:] Gałkowski T., Szeląg E., Jastrzębowska G., „Podstawy neurologopedii” Wyd. UO.
Jastrzębowska G. (2005). Diagnoza i terapia rozwojowych zaburzeń mowy [w:] Gałkowski T., Szeląg E., Jastrzębowska G., „Podstawy neurologopedii” Wyd. UO.
Jastrzębowska G., Pelc - Pękała O. (2003). Metodyka ogólna diagnozy i terapii logopedycznej [w:] G.Jastrzębowska, T. Gałkowski (red.) „Logopedia” t. 2 .
Jauer – Niworowska O. (2009) Dyzartria nabyta. Diagnoza logopedyczna i terapia osób dorosłych. Warszawa: wyd. APS. (wymagana errata)
Jauer – Niworowska O., Kwasiborska J. (2009). Dyzartria - wskazówki do diagnozy różnicowej poszczególnych typów. Gliwice: wyd. Komlogo.
Jauer-Niworowska O. (2008). Rola kształtowania prawidłowego schematu ciała w terapii psychologicznej i logopedycznej dzieci z dyzartrią na tle mózgowego porażenia dziecięcego (MPD). W: J.Porayski-Pomsta (red.). Diagnoza i terapia w logopedii. Warszawa: Elipsa.
Jauer-Niworowska O. (2008). Diagnoza zaburzeń dyzartrycznych z uwzględnieniem ich patomechanizmu na podstawie doświadczeń własnych i danych z literatury przedmiotu. W: J.Porayski-Pomsta (red.). Diagnoza i terapia w logopedii. Warszawa: Elipsa.
Jauer-Niworowska O. (2012). Diagnoza osób z dyzartrią oparta na holistycznym podejściu do pacjenta. Nowe spojrzenie na problematykę. W: Michalik M., Siudak A., Orłowska – Popek Z. (red.). Diagnoza różnicowa zaburzeń komunikacji językowej. Kraków: Wyd. Collegium Columbinum.
Jauer-Niworowska O. (2015) Kompleksowa, interdyscyplinarna diagnoza i terapia osób z dyzartriami Uzasadnienie podejścia holistycznego. W: M. Kurowska, E. Wolańska (red.). Metody i narzędzia diagnostyczne w logopedii. Warszawa: Elipsa.
Jauer-Niworowska O., Emiluta -Rozya D. (2017). Podstawy teoretyczne diagnozy i terapii logopedycznej pacjentów z uszkodzeniami/dysfunkcjami układu pozapiramidowego. PORADNIK JĘZYKOWY”, z. 6.
Krajna E., Żebryk-Stopa A. (2012) Zasady diagnostyki neurologopedycznej. W: A. Obrębowski (red.) Wprowadzenie do neurologopedii, Termedia, Poznań
Krakowiak K., Panasiuk M. (1992). Umiejętności komunikacyjne dziecka z uszkodzonym słuchem, UMCS.
Kurowska M., Wolańska E. (red.) (2015). Metody i narzędzia diagnostyczne w logopedii, Elipsa.
Smoczyńska M. i współ. (2015). Test Rozwoju Językowego. Warszawa: IBE.
Styczek I. (1982). Badanie i kształtowanie słuchu fonematycznego, WSiP.

ORAZ PUBLIKACJE DOBIERANE INDYWIDUALNIE W ZALEŻNOŚCI OD SPECYFIKI REALIZOWANEGO PRZEZ STUDENTÓW STUDIUM PRZYPADKU

Uwagi

W cyklu 2023Z:

Metody kształcenia: autorski wykład multimedialny realizowany stacjonarnie, omawianie studiów przypadków, dyskusja dydaktyczna,
FORMY AKTYWNOŚCI
ŚREDNIA LICZBA GODZIN NA ZREALIZOWANIE AKTYWNOŚCI
Uczestnictwo w zajęciach: wykład, ćwiczenia (warsztaty/laboratoria) 15 + 30
Przygotowanie się do zajęć, lektury 20
Przygotowanie się do pisemnego zaliczenia na ocenę 20
Przeprowadzenie (samodzielne, czyli poza zajęciami, całościowego badania logopedycznego oraz przygotowanie prezentacji studium przypadku) 30
Inne formy – opracowanie opinii logopedycznej 5
Sumaryczna liczba punktów ECTS 5

W cyklu 2024Z:

Metody kształcenia: autorski wykład multimedialny realizowany stacjonarnie, omawianie studiów przypadków, dyskusja dydaktyczna,
FORMY AKTYWNOŚCI
ŚREDNIA LICZBA GODZIN NA ZREALIZOWANIE AKTYWNOŚCI
Uczestnictwo w zajęciach: wykład, ćwiczenia (warsztaty/laboratoria) 15 + 30
Przygotowanie się do zajęć, lektury 20
Przygotowanie się do pisemnego zaliczenia 20
Przeprowadzenie (samodzielne, czyli poza zajęciami, całościowego badania logopedycznego oraz przygotowanie prezentacji studium przypadku) 30
Inne formy – opracowanie opinii logopedycznej 5
Sumaryczna liczba punktów ECTS 5

Więcej informacji

Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb:

Strona przedmiotu PC-5S-RDL w USOSweb