Niewerbalne metody komunikacji w rehabilitacji małego dziecka PC-5S-NMD

Pojęcie komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC)

- Komunikacja na poziomie przedsymbolicznym- sygnały sensoryczne a wyzwalanie aktywności. u dziecka małego
- Komunikacja na poziomie symboli konkretnych – system kalendarzowy (metodyka wprowadzania pojęć)
- Komunikacja na poziomie symboli abstrakcyjnych.
- Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających i alternatywnych metod komunikacji.
- Zasady doboru metod alternatywnych i wspomagających komunikacji.
- Porozumiewanie się z użyciem AAC- zasady pracy z dzieckiem.
- Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie środków technicznych do komunikacji z dzieckiem niepełnosprawnym.

1.Pojęcie komunikacji oraz komunikacji alternatywnej i wspomagającej AAC
2.Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej
3.Środowisko oraz rola partnerów komunikacyjnych w komunikacji AAC
4.Diagnoza - Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających lub/i alternatywnych metod komunikacji.
5.Indywidualny System Komunikacji - dobór metod wspomagających lub/i alternatywnych komunikacji.
6.Modelowanie w komunikacji AAC
7.Komunikacja alternatywna i wspomagająca AAC - zasady pracy z dzieckiem.
8.Komunikacja dzieci w spektrum Autyzmu
9.Komunikacja dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością
10.Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie niskiej technologii
11.Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie wysokiej technologii
12.Dostosowanie i organizacja przestrzeni w komunikacji
13.Tworzenie strategii komunikacyjnych
14.Kryteria skuteczności oddziaływań w Komunikacji wspomagającej i alternatywnej - AAC

1.Pojęcie komunikacji oraz komunikacji alternatywnej i wspomagającej AAC
2.Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej
3.Środowisko oraz rola partnerów komunikacyjnych w komunikacji AAC
4.Diagnoza - Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających lub/i alternatywnych metod komunikacji.
5.Indywidualny System Komunikacji - dobór metod wspomagających lub/i alternatywnych komunikacji.
6.Modelowanie w komunikacji AAC
7.Komunikacja alternatywna i wspomagająca AAC - zasady pracy z dzieckiem.
8.Komunikacja dzieci w spektrum Autyzmu
9.Komunikacja dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością
10.Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie niskiej technologii
11.Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie wysokiej technologii
12.Dostosowanie i organizacja przestrzeni w komunikacji
13.Tworzenie strategii komunikacyjnych
14.Kryteria skuteczności oddziaływań w Komunikacji wspomagającej i alternatywnej - AAC

1.Pojęcie komunikacji oraz komunikacji alternatywnej i wspomagającej AAC
2.Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej
3.Środowisko oraz rola partnerów komunikacyjnych w komunikacji AAC
4.Diagnoza - Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających lub/i alternatywnych metod komunikacji.
5.Indywidualny System Komunikacji - dobór metod wspomagających lub/i alternatywnych komunikacji.
6.Modelowanie w komunikacji AAC
7.Komunikacja alternatywna i wspomagająca AAC - zasady pracy z dzieckiem.
8.Komunikacja dzieci w spektrum Autyzmu
9.Komunikacja dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością
10.Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie niskiej technologii
11.Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie wysokiej technologii
12.Dostosowanie i organizacja przestrzeni w komunikacji
13.Tworzenie strategii komunikacyjnych
14.Kryteria skuteczności oddziaływań w Komunikacji wspomagającej i alternatywnej - AAC

ESDM - Wczesny start

Błeszyński J. (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji., Impuls, Kraków 2006;

2. Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;

3. Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;

4. Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin

5. Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków

6. Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań

7. Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin

Kłoda M (2016)Dzieci mają głosu. Wspomaganie rozwoju umiejętności komunikacyjnych dzieci z zaburzeniami porozumiewania się . W:Piotrowicz R. (red) Małe dziecko-dużo pomysłów, APS

8. Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3

9. Smyczek A. (2006). Wspomaganie rozwoju komunikacji i języka dzieci niepełnosprawnych dzieci od 1-go do 6-go roku życia (w) Król M., Taczała J., Kryszczyńska J. (red.) Co? Jak? Kiedy? I dlaczego? Możliwości diagnostyki i terapii dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu w wieku od 1 do 6-go roku życia i wsparcia ich rodzin, Materiały konferencyjne, Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za krokiem”, Zamość

10. Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;

11. Grycman M., Sprawdź, jak się porozumiewam., Kuria Prowincjalna Zakonu Pijarów, Kraków 2009;

1. Błeszyński J. (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji., Impuls, Kraków 2006;
2. Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;
3. Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;
4. Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin
5. Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków
6. Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań
7. Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin
Kłoda M (2016)Dzieci mają głosu. Wspomaganie rozwoju umiejętności komunikacyjnych dzieci z zaburzeniami porozumiewania się . W:Piotrowicz R. (red) Małe dziecko-dużo pomysłów, APS
8. Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3
9. Smyczek A. (2006). Wspomaganie rozwoju komunikacji i języka dzieci niepełnosprawnych dzieci od 1-go do 6-go roku życia (w) Król M., Taczała J., Kryszczyńska J. (red.) Co? Jak? Kiedy? I dlaczego? Możliwości diagnostyki i terapii dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu w wieku od 1 do 6-go roku życia i wsparcia ich rodzin, Materiały konferencyjne, Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za krokiem”, Zamość
10. Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;
11. Grycman M., Sprawdź, jak się porozumiewam., Kuria Prowincjalna Zakonu Pijarów, Kraków 2009

1. Błeszyński J. (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji., Impuls, Kraków 2006;
2. Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;
3. Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;
4. Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin
5. Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków
6. Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań
7. Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin
Kłoda M (2016)Dzieci mają głosu. Wspomaganie rozwoju umiejętności komunikacyjnych dzieci z zaburzeniami porozumiewania się . W:Piotrowicz R. (red) Małe dziecko-dużo pomysłów, APS
8. Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3
9. Smyczek A. (2006). Wspomaganie rozwoju komunikacji i języka dzieci niepełnosprawnych dzieci od 1-go do 6-go roku życia (w) Król M., Taczała J., Kryszczyńska J. (red.) Co? Jak? Kiedy? I dlaczego? Możliwości diagnostyki i terapii dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu w wieku od 1 do 6-go roku życia i wsparcia ich rodzin, Materiały konferencyjne, Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za krokiem”, Zamość
10. Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;
11. Grycman M., Sprawdź, jak się porozumiewam., Kuria Prowincjalna Zakonu Pijarów, Kraków 2009

1. Błeszyński J. (red.), Alternatywne i wspomagające metody komunikacji., Impuls, Kraków 2006;
2. Smyczek A., Bolon B., Bobińska – Domżał A., Guzik J., „Twoje znaki, moje słowa i zabawa już gotowa! Program edukacyjny dla rodzin dzieci niemówiących, używających komunikacji wspomagającej (AAC)”, Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Kraków 2006;
3. Martinsen H. M., Tetzchner von S., Wprowadzenie do wspoamagających i alternatywnych metod porozumiewania się., Stowarzyszenie „Mówić bez Słów”, Warszawa 2002;
4. Grycman M., Kaniecka K. (1993). O wczesną stymulację umiejętności komunikacyjnych dzieci niepełnosprawnych” (w) Scholasticus Miesięcznik Popularnonaukowy 2 , Wyd. Popularnonaukowe Linea, Wrocław- Lublin
5. Grycman M., Smyczek A. (red.) (2004). Wiem czego chcę! Z praktyki polskich użytkowników i terapeutów AAC, Stowarzyszenie „Mówić bez słów”, Kraków
6. Kaczmarek B.B. (2004). Metoda Makaton we wspomaganiu porozumiewania się dzieci z zaburzeniami mowy i języka. (w) Dykcik W., Twardowski A. (red.) Wspomaganie rozwoju i rehabilitacja dzieci z genetycznie uwarunkowanymi zespołami zaburzeń PTP, Poznań
7. Kaczmarek B.B. (2009). Znaczenie wspomagających i alternatywnych metod komunikacji dla teorii i praktyki rehabilitacji osób z niepełnosprawnością intelektualną. (w) Żółkowska T., Konopska L. (red.), W kręgu niepełnosprawności - teoretyczne i praktyczne aspekty poszukiwań w pedagogice specjalnej. US, Wyd. Print Group, Szczecin
Kłoda M (2016)Dzieci mają głosu. Wspomaganie rozwoju umiejętności komunikacyjnych dzieci z zaburzeniami porozumiewania się . W:Piotrowicz R. (red) Małe dziecko-dużo pomysłów, APS
8. Lechowicz A.(1997). Użytkownicy systemu komunikacji Bliss twarzą w twarz ze światem (w) Przyjaciel Dziecka, Nr 1-3
9. Smyczek A. (2006). Wspomaganie rozwoju komunikacji i języka dzieci niepełnosprawnych dzieci od 1-go do 6-go roku życia (w) Król M., Taczała J., Kryszczyńska J. (red.) Co? Jak? Kiedy? I dlaczego? Możliwości diagnostyki i terapii dzieci z wczesnym uszkodzeniem mózgu w wieku od 1 do 6-go roku życia i wsparcia ich rodzin, Materiały konferencyjne, Stowarzyszenie Pomocy Dzieciom Niepełnosprawnym „Krok za krokiem”, Zamość
10. Cichocka – Segiet K., „Dziecko niemówiące na ścieżce edukacyjnej – diagnoza kompetencji komunikacyjnych” i „Diagnoza kompetencji szkolnych oraz indywidualne programy nauczania w pracy z uczniem nieposługującym się mową werbalną” w: red. Konieczna A., „Diagnozowanie potrzeb edukacyjnych dziecka”,. Wydawnictwo APS, Warszawa 2010;
11. Grycman M., Sprawdź, jak się porozumiewam., Kuria Prowincjalna Zakonu Pijarów, Kraków 2009

METODY KSZTAŁCENIA:

Podające, praktycznego działania, problemowe.

NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Liczba godzin kontaktowych: 30

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do zajęć: 5

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do egzaminu/ zaliczenia: 10

Liczba godzin przeznaczonych na inne zadania: 10

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 5

Metody kształcenia: podające, praktycznego działania, projekt

Sumaryczna liczba punktów ECTS: 2

METODY KSZTAŁCENIA:

Podające, praktycznego działania, problemowe.

NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Liczba godzin kontaktowych: 30

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do zajęć: 5

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do egzaminu/ zaliczenia: 10

Liczba godzin przeznaczonych na inne zadania: 10

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 5

Metody kształcenia: podające, praktycznego działania, projekt

Sumaryczna liczba punktów ECTS: 2

METODY KSZTAŁCENIA:

Podające, praktycznego działania, problemowe.

NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Liczba godzin kontaktowych: 18

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do zajęć: 5

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do egzaminu/ zaliczenia: 5

Liczba godzin przeznaczonych na inne zadania: 5

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 3

Metody kształcenia: podające, praktycznego działania, projekt

Sumaryczna liczba punktów ECTS: 1

METODY KSZTAŁCENIA:
Podające, praktycznego działania, problemowe.

NAKŁAD PRACY STUDENTA:
Liczba godzin kontaktowych: 30
Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do zajęć: 5
Sumaryczna liczba punktów ECTS: 2