Metody pracy edukacyjno-terapeutycznej w pracy z osobami z niepełnosprawnością intelektualną PC-5S-MTN

1. Cele i zadania metod edukacyjno- terapeutycznych.
a. ciekawość i zainteresowania dziecka jako warunek skuteczności
oddziaływań edukacyjno – terapeutycznych.
2. Możliwości wykorzystania rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z
niepełnosprawnością intelektualną.
a. relacje niepełnosprawne dziecko – sprawne rodzeństwo.
3. Metody usprawniające funkcjonowanie percepcyjno – motoryczne:
a. Weroniki Scherborne.
b. Kinezjologii Edukacyjnej.
c. Malowania dziesięcioma palcami.
d. Terapia integracji sensorycznej.
e. N.C Kephart
f. terapia taktylna S. Masgutowej
4.Metody usprawniające funkcjonowanie poznawczo – komunikacyjne
a. Baśniowe spotkania.
b. Metoda Marii Montesorii.
c. Metoda F. Affolter.
d. Metoda B. Zakrzewskiej.
5.Metody usprawniające funkcjonowanie społeczne:
a. Muzykoterapia
b. Biblioterapia
c. Trening relaksacyjny
d. Choreoterapia.
6.Metoda stymulacji polisensorycznej „poranny krąg” - specyfika pracy z
osobami z głębszą niepełnospranością intelektualną.

1. Cele i zadania metod edukacyjno- terapeutycznych.
a. ciekawość i zainteresowania dziecka jako warunek skuteczności
oddziaływań edukacyjno – terapeutycznych.
2. Możliwości wykorzystania rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z
niepełnosprawnością intelektualną.
a. relacje niepełnosprawne dziecko – sprawne rodzeństwo.
3. Metody usprawniające funkcjonowanie percepcyjno – motoryczne:
a. Weroniki Scherborne.
b. Kinezjologii Edukacyjnej.
c. Malowania dziesięcioma palcami.
d. Terapia integracji sensorycznej.
e. N.C Kephart
f. terapia taktylna S. Masgutowej
4.Metody usprawniające funkcjonowanie poznawczo – komunikacyjne
a. Baśniowe spotkania.
b. Metoda Marii Montesorii.
c. Metoda F. Affolter.
d. Metoda B. Zakrzewskiej.
5.Metody usprawniające funkcjonowanie społeczne:
a. Muzykoterapia
b. Biblioterapia
c. Trening relaksacyjny
d. Choreoterapia.
6.Metoda stymulacji polisensorycznej „poranny krąg” - specyfika pracy z
osobami z głębszą niepełnospranością intelektualną.

1. Cele i zadania metod edukacyjno- terapeutycznych.
a. ciekawość i zainteresowania dziecka jako warunek skuteczności
oddziaływań edukacyjno – terapeutycznych.
2. Możliwości wykorzystania rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z
niepełnosprawnością intelektualną.
a. relacje niepełnosprawne dziecko – sprawne rodzeństwo.
3. Metody usprawniające funkcjonowanie percepcyjno – motoryczne:
a. Weroniki Scherborne.
b. Kinezjologii Edukacyjnej.
c. Malowania dziesięcioma palcami.
d. Terapia integracji sensorycznej.
e. N.C Kephart
f. terapia taktylna S. Masgutowej
4.Metody usprawniające funkcjonowanie poznawczo – komunikacyjne
a. Baśniowe spotkania.
b. Metoda Marii Montesorii.
c. Metoda F. Affolter.
d. Metoda B. Zakrzewskiej.
5.Metody usprawniające funkcjonowanie społeczne:
a. Muzykoterapia
b. Biblioterapia
c. Trening relaksacyjny
d. Choreoterapia.
6.Metoda stymulacji polisensorycznej „poranny krąg” - specyfika pracy z
osobami z głębszą niepełnospranością intelektualną.

1. Cele i zadania metod edukacyjno- terapeutycznych.
a. ciekawość i zainteresowania dziecka jako warunek skuteczności
oddziaływań edukacyjno – terapeutycznych.
2. Możliwości wykorzystania rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z
niepełnosprawnością intelektualną.
a. relacje niepełnosprawne dziecko – sprawne rodzeństwo.
3. Metody usprawniające funkcjonowanie percepcyjno – motoryczne:
a. Weroniki Scherborne.
b. Kinezjologii Edukacyjnej.
c. Malowania dziesięcioma palcami.
d. Terapia integracji sensorycznej.
e. N.C Kephart
f. terapia taktylna S. Masgutowej
4.Metody usprawniające funkcjonowanie poznawczo – komunikacyjne
a. Baśniowe spotkania.
b. Metoda Marii Montesorii.
c. Metoda F. Affolter.
d. Metoda B. Zakrzewskiej.
5.Metody usprawniające funkcjonowanie społeczne:
a. Muzykoterapia
b. Biblioterapia
c. Trening relaksacyjny
d. Choreoterapia.
6.Metoda stymulacji polisensorycznej „poranny krąg” - specyfika pracy z
osobami z głębszą niepełnospranością intelektualną.

1. Cele i zadania metod edukacyjno- terapeutycznych.
a. ciekawość i zainteresowania dziecka jako warunek skuteczności
oddziaływań edukacyjno – terapeutycznych.
2. Możliwości wykorzystania rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z
niepełnosprawnością intelektualną.
a. relacje niepełnosprawne dziecko – sprawne rodzeństwo.
3. Metody usprawniające funkcjonowanie percepcyjno – motoryczne:
a. Weroniki Scherborne.
b. Kinezjologii Edukacyjnej.
c. Malowania dziesięcioma palcami.
d. Terapia integracji sensorycznej.
e. N.C Kephart
f. terapia taktylna S. Masgutowej
4.Metody usprawniające funkcjonowanie poznawczo – komunikacyjne
a. Baśniowe spotkania.
b. Metoda Marii Montesorii.
c. Metoda F. Affolter.
d. Metoda B. Zakrzewskiej.
5.Metody usprawniające funkcjonowanie społeczne:
a. Muzykoterapia
b. Biblioterapia
c. Trening relaksacyjny
d. Choreoterapia.
6.Metoda stymulacji polisensorycznej „poranny krąg” - specyfika pracy z
osobami z głębszą niepełnospranością intelektualną.

1. Cele i zadania metod edukacyjno- terapeutycznych.
a. ciekawość i zainteresowania dziecka jako warunek skuteczności
oddziaływań edukacyjno – terapeutycznych.
2. Możliwości wykorzystania rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z
niepełnosprawnością intelektualną.
a. relacje niepełnosprawne dziecko – sprawne rodzeństwo.
3. Metody usprawniające funkcjonowanie percepcyjno – motoryczne:
a. Weroniki Scherborne.
b. Kinezjologii Edukacyjnej.
c. Malowania dziesięcioma palcami.
d. Terapia integracji sensorycznej.
e. N.C Kephart
f. terapia taktylna S. Masgutowej
4.Metody usprawniające funkcjonowanie poznawczo – komunikacyjne
a. Baśniowe spotkania.
b. Metoda Marii Montesorii.
c. Metoda F. Affolter.
d. Metoda B. Zakrzewskiej.
5.Metody usprawniające funkcjonowanie społeczne:
a. Muzykoterapia
b. Biblioterapia
c. Trening relaksacyjny
d. Choreoterapia.
6.Metoda stymulacji polisensorycznej „poranny krąg” - specyfika pracy z
osobami z głębszą niepełnospranością intelektualną.

1.Bogdanowicz M. (1996)."Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziec", WSiP, Warszawa.
2.Doman, G., Doman, J. (1992). Jak nauczyć małe dziecko czytać. Bydgoszcz.
3.Dykcik, W., Szychowiak, B. (red.). (2001). Nowatorskie i alternatywne metody w praktyce pedagogiki specjalnej. Poznań: WNUAM.
4.Głodkowska J. (2000) „Pomóżmy dziecku z upośledzeniem umysłowym doświadczać przestrzeni”. Warszawa: WSIP.
5.Kaja B. (1995) „ Zarys terapii dziecka” Bydgoszcz WSP.
6.Kephart, N. C. (1970). Dziecko opóźnione w nauce szkolnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
7.Kędzior-Niczyporuk, E. (red.). (2003). Wprowadzenie do pedagogiki zabawy. Lublin: Wydawnictwo KLANZA.
8.Knill, Ch. (1992). Dotyk i komunikacja. Warszawa: CMPP-P.
9.Kujawa, E., Kurzyna, M. (2009). Metoda 18 struktur wyrazowych w pracy z dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu. (wydanie ósme).Warszawa WSIP.
10.Olechowska, A. (2001). Wspieranie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wskazówki dla nauczycieli. Warszawa: Wyd. APS.
11.Smyczek A., Grycman M. (red). (2004) Wiem Czego chcę! Doświadczenia polskich terapeutów i użytkowników wspomagających sposobów porozumiewania się (AAC). Stowarzyszenie Mówić bez słów, Kraków.
12.Twardowski, A. (2012). Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka w środowisku rodzinnym. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
13.Twardowski, A. (2014). Możliwości wykorzystanie rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. [w:] Interdyscyplinarne Konteksty Pedagogiki Specjalnej 5/2014.
14.Zakrzewska, B. (1996). Trudności w czytaniu i pisaniu. Modele ćwiczeń. Warszawa: WSiP.
15.Zwolańska. J. (2002).Twórcza kinezjologia w praktyce: propozycje dla każdego” Wybór i redakcja merytoryczna: Joanna Zwoleńska Warszawa Kined.
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
1.Buzan, T. (2005). Pamięć na zawołanie. Wydawnictwo: RAVI.
2.Olechnowicz, H. (1999). Jaskiniowcy zagubieni w XXI wieku. Praca terapeutyczna z małymi dziećmi. Warszawa: WSiP.
3. Tudge J., B. Rogoff (1995) Wpływ rówieśników na rozwój poznawczy – podejście Piageta i Wygotskiego, [w:] Dziecko wśród rówieśników i dorosłych (red). Brzezińska A., Lutomski G., Smykowski B., Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań.

1.Bogdanowicz M. (1996)."Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziec", WSiP, Warszawa.
2.Doman, G., Doman, J. (1992). Jak nauczyć małe dziecko czytać. Bydgoszcz.
3.Dykcik, W., Szychowiak, B. (red.). (2001). Nowatorskie i alternatywne metody w praktyce pedagogiki specjalnej. Poznań: WNUAM.
4.Głodkowska J. (2000) „Pomóżmy dziecku z upośledzeniem umysłowym doświadczać przestrzeni”. Warszawa: WSIP.
5.Kaja B. (1995) „ Zarys terapii dziecka” Bydgoszcz WSP.
6.Kephart, N. C. (1970). Dziecko opóźnione w nauce szkolnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
7.Kędzior-Niczyporuk, E. (red.). (2003). Wprowadzenie do pedagogiki zabawy. Lublin: Wydawnictwo KLANZA.
8.Knill, Ch. (1992). Dotyk i komunikacja. Warszawa: CMPP-P.
9.Kujawa, E., Kurzyna, M. (2009). Metoda 18 struktur wyrazowych w pracy z dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu. (wydanie ósme).Warszawa WSIP.
10.Olechowska, A. (2001). Wspieranie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wskazówki dla nauczycieli. Warszawa: Wyd. APS.
11.Smyczek A., Grycman M. (red). (2004) Wiem Czego chcę! Doświadczenia polskich terapeutów i użytkowników wspomagających sposobów porozumiewania się (AAC). Stowarzyszenie Mówić bez słów, Kraków.
12.Twardowski, A. (2012). Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka w środowisku rodzinnym. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
13.Twardowski, A. (2014). Możliwości wykorzystanie rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. [w:] Interdyscyplinarne Konteksty Pedagogiki Specjalnej 5/2014.
14.Zakrzewska, B. (1996). Trudności w czytaniu i pisaniu. Modele ćwiczeń. Warszawa: WSiP.
15.Zwolańska. J. (2002).Twórcza kinezjologia w praktyce: propozycje dla każdego” Wybór i redakcja merytoryczna: Joanna Zwoleńska Warszawa Kined.
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
1.Buzan, T. (2005). Pamięć na zawołanie. Wydawnictwo: RAVI.
2.Olechnowicz, H. (1999). Jaskiniowcy zagubieni w XXI wieku. Praca terapeutyczna z małymi dziećmi. Warszawa: WSiP.
3. Tudge J., B. Rogoff (1995) Wpływ rówieśników na rozwój poznawczy – podejście Piageta i Wygotskiego, [w:] Dziecko wśród rówieśników i dorosłych (red). Brzezińska A., Lutomski G., Smykowski B., Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań.

1.Bogdanowicz M. (1996)."Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziec", WSiP, Warszawa.
2.Doman, G., Doman, J. (1992). Jak nauczyć małe dziecko czytać. Bydgoszcz.
3.Dykcik, W., Szychowiak, B. (red.). (2001). Nowatorskie i alternatywne metody w praktyce pedagogiki specjalnej. Poznań: WNUAM.
4.Głodkowska J. (2000) „Pomóżmy dziecku z upośledzeniem umysłowym doświadczać przestrzeni”. Warszawa: WSIP.
5.Kaja B. (1995) „ Zarys terapii dziecka” Bydgoszcz WSP.
6.Kephart, N. C. (1970). Dziecko opóźnione w nauce szkolnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
7.Kędzior-Niczyporuk, E. (red.). (2003). Wprowadzenie do pedagogiki zabawy. Lublin: Wydawnictwo KLANZA.
8.Knill, Ch. (1992). Dotyk i komunikacja. Warszawa: CMPP-P.
9.Kujawa, E., Kurzyna, M. (2009). Metoda 18 struktur wyrazowych w pracy z dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu. (wydanie ósme).Warszawa WSIP.
10.Olechowska, A. (2001). Wspieranie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wskazówki dla nauczycieli. Warszawa: Wyd. APS.
11.Smyczek A., Grycman M. (red). (2004) Wiem Czego chcę! Doświadczenia polskich terapeutów i użytkowników wspomagających sposobów porozumiewania się (AAC). Stowarzyszenie Mówić bez słów, Kraków.
12.Twardowski, A. (2012). Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka w środowisku rodzinnym. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
13.Twardowski, A. (2014). Możliwości wykorzystanie rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. [w:] Interdyscyplinarne Konteksty Pedagogiki Specjalnej 5/2014.
14.Zakrzewska, B. (1996). Trudności w czytaniu i pisaniu. Modele ćwiczeń. Warszawa: WSiP.
15.Zwolańska. J. (2002).Twórcza kinezjologia w praktyce: propozycje dla każdego” Wybór i redakcja merytoryczna: Joanna Zwoleńska Warszawa Kined.
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
1.Buzan, T. (2005). Pamięć na zawołanie. Wydawnictwo: RAVI.
2.Olechnowicz, H. (1999). Jaskiniowcy zagubieni w XXI wieku. Praca terapeutyczna z małymi dziećmi. Warszawa: WSiP.
3. Tudge J., B. Rogoff (1995) Wpływ rówieśników na rozwój poznawczy – podejście Piageta i Wygotskiego, [w:] Dziecko wśród rówieśników i dorosłych (red). Brzezińska A., Lutomski G., Smykowski B., Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań.

1.Bogdanowicz M. (1996)."Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziec", WSiP, Warszawa.
2.Doman, G., Doman, J. (1992). Jak nauczyć małe dziecko czytać. Bydgoszcz.
3.Dykcik, W., Szychowiak, B. (red.). (2001). Nowatorskie i alternatywne metody w praktyce pedagogiki specjalnej. Poznań: WNUAM.
4.Głodkowska J. (2000) „Pomóżmy dziecku z upośledzeniem umysłowym doświadczać przestrzeni”. Warszawa: WSIP.
5.Kaja B. (1995) „ Zarys terapii dziecka” Bydgoszcz WSP.
6.Kephart, N. C. (1970). Dziecko opóźnione w nauce szkolnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
7.Kędzior-Niczyporuk, E. (red.). (2003). Wprowadzenie do pedagogiki zabawy. Lublin: Wydawnictwo KLANZA.
8.Knill, Ch. (1992). Dotyk i komunikacja. Warszawa: CMPP-P.
9.Kujawa, E., Kurzyna, M. (2009). Metoda 18 struktur wyrazowych w pracy z dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu. (wydanie ósme).Warszawa WSIP.
10.Olechowska, A. (2001). Wspieranie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wskazówki dla nauczycieli. Warszawa: Wyd. APS.
11.Smyczek A., Grycman M. (red). (2004) Wiem Czego chcę! Doświadczenia polskich terapeutów i użytkowników wspomagających sposobów porozumiewania się (AAC). Stowarzyszenie Mówić bez słów, Kraków.
12.Twardowski, A. (2012). Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka w środowisku rodzinnym. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
13.Twardowski, A. (2014). Możliwości wykorzystanie rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. [w:] Interdyscyplinarne Konteksty Pedagogiki Specjalnej 5/2014.
14.Zakrzewska, B. (1996). Trudności w czytaniu i pisaniu. Modele ćwiczeń. Warszawa: WSiP.
15.Zwolańska. J. (2002).Twórcza kinezjologia w praktyce: propozycje dla każdego” Wybór i redakcja merytoryczna: Joanna Zwoleńska Warszawa Kined.
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
1.Buzan, T. (2005). Pamięć na zawołanie. Wydawnictwo: RAVI.
2.Olechnowicz, H. (1999). Jaskiniowcy zagubieni w XXI wieku. Praca terapeutyczna z małymi dziećmi. Warszawa: WSiP.
3. Tudge J., B. Rogoff (1995) Wpływ rówieśników na rozwój poznawczy – podejście Piageta i Wygotskiego, [w:] Dziecko wśród rówieśników i dorosłych (red). Brzezińska A., Lutomski G., Smykowski B., Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań.

1.Bogdanowicz M. (1996)."Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziec", WSiP, Warszawa.
2.Doman, G., Doman, J. (1992). Jak nauczyć małe dziecko czytać. Bydgoszcz.
3.Dykcik, W., Szychowiak, B. (red.). (2001). Nowatorskie i alternatywne metody w praktyce pedagogiki specjalnej. Poznań: WNUAM.
4.Głodkowska J. (2000) „Pomóżmy dziecku z upośledzeniem umysłowym doświadczać przestrzeni”. Warszawa: WSIP.
5.Kaja B. (1995) „ Zarys terapii dziecka” Bydgoszcz WSP.
6.Kephart, N. C. (1970). Dziecko opóźnione w nauce szkolnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
7.Kędzior-Niczyporuk, E. (red.). (2003). Wprowadzenie do pedagogiki zabawy. Lublin: Wydawnictwo KLANZA.
8.Knill, Ch. (1992). Dotyk i komunikacja. Warszawa: CMPP-P.
9.Kujawa, E., Kurzyna, M. (2009). Metoda 18 struktur wyrazowych w pracy z dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu. (wydanie ósme).Warszawa WSIP.
10.Olechowska, A. (2001). Wspieranie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wskazówki dla nauczycieli. Warszawa: Wyd. APS.
11.Smyczek A., Grycman M. (red). (2004) Wiem Czego chcę! Doświadczenia polskich terapeutów i użytkowników wspomagających sposobów porozumiewania się (AAC). Stowarzyszenie Mówić bez słów, Kraków.
12.Twardowski, A. (2012). Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka w środowisku rodzinnym. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
13.Twardowski, A. (2014). Możliwości wykorzystanie rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. [w:] Interdyscyplinarne Konteksty Pedagogiki Specjalnej 5/2014.
14.Zakrzewska, B. (1996). Trudności w czytaniu i pisaniu. Modele ćwiczeń. Warszawa: WSiP.
15.Zwolańska. J. (2002).Twórcza kinezjologia w praktyce: propozycje dla każdego” Wybór i redakcja merytoryczna: Joanna Zwoleńska Warszawa Kined.
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
1.Buzan, T. (2005). Pamięć na zawołanie. Wydawnictwo: RAVI.
2.Olechnowicz, H. (1999). Jaskiniowcy zagubieni w XXI wieku. Praca terapeutyczna z małymi dziećmi. Warszawa: WSiP.
3. Tudge J., B. Rogoff (1995) Wpływ rówieśników na rozwój poznawczy – podejście Piageta i Wygotskiego, [w:] Dziecko wśród rówieśników i dorosłych (red). Brzezińska A., Lutomski G., Smykowski B., Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań.

1.Bogdanowicz M. (1996)."Metoda Weroniki Sherborne w terapii i wspomaganiu rozwoju dziec", WSiP, Warszawa.
2.Doman, G., Doman, J. (1992). Jak nauczyć małe dziecko czytać. Bydgoszcz.
3.Dykcik, W., Szychowiak, B. (red.). (2001). Nowatorskie i alternatywne metody w praktyce pedagogiki specjalnej. Poznań: WNUAM.
4.Głodkowska J. (2000) „Pomóżmy dziecku z upośledzeniem umysłowym doświadczać przestrzeni”. Warszawa: WSIP.
5.Kaja B. (1995) „ Zarys terapii dziecka” Bydgoszcz WSP.
6.Kephart, N. C. (1970). Dziecko opóźnione w nauce szkolnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
7.Kędzior-Niczyporuk, E. (red.). (2003). Wprowadzenie do pedagogiki zabawy. Lublin: Wydawnictwo KLANZA.
8.Knill, Ch. (1992). Dotyk i komunikacja. Warszawa: CMPP-P.
9.Kujawa, E., Kurzyna, M. (2009). Metoda 18 struktur wyrazowych w pracy z dziećmi z trudnościami w czytaniu i pisaniu. (wydanie ósme).Warszawa WSIP.
10.Olechowska, A. (2001). Wspieranie uczniów ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Wskazówki dla nauczycieli. Warszawa: Wyd. APS.
11.Smyczek A., Grycman M. (red). (2004) Wiem Czego chcę! Doświadczenia polskich terapeutów i użytkowników wspomagających sposobów porozumiewania się (AAC). Stowarzyszenie Mówić bez słów, Kraków.
12.Twardowski, A. (2012). Wczesne wspomaganie rozwoju dziecka w środowisku rodzinnym. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
13.Twardowski, A. (2014). Możliwości wykorzystanie rówieśniczego tutoringu w edukacji dzieci z niepełnosprawnością intelektualną. [w:] Interdyscyplinarne Konteksty Pedagogiki Specjalnej 5/2014.
14.Zakrzewska, B. (1996). Trudności w czytaniu i pisaniu. Modele ćwiczeń. Warszawa: WSiP.
15.Zwolańska. J. (2002).Twórcza kinezjologia w praktyce: propozycje dla każdego” Wybór i redakcja merytoryczna: Joanna Zwoleńska Warszawa Kined.
LITERATURA UZUPEŁNIAJĄCA
1.Buzan, T. (2005). Pamięć na zawołanie. Wydawnictwo: RAVI.
2.Olechnowicz, H. (1999). Jaskiniowcy zagubieni w XXI wieku. Praca terapeutyczna z małymi dziećmi. Warszawa: WSiP.
3. Tudge J., B. Rogoff (1995) Wpływ rówieśników na rozwój poznawczy – podejście Piageta i Wygotskiego, [w:] Dziecko wśród rówieśników i dorosłych (red). Brzezińska A., Lutomski G., Smykowski B., Wydawnictwo Zysk i S-ka, Poznań.

Teams: https://teams.microsoft.com/l/team/19%3asRxEIPyMQpmBLwc_Zk9cAJLMpiE40UzIeGXcSQqEFTs1%40thread.tacv2/conversations?groupId=40c37642-711f-4e51-b561-3050b8a168c4&tenantId=aee18df6-9fc6-4188-b9f4-b3f12e451c86

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
wykład
dyskusja
praca z tekstem
działania praktyczne
metoda sytuacyjna
NAKŁAD PRACY STUDENTÓW
liczba godzin kontaktowych:
ćwiczenia - 45
liczba godzin przygotowania się do zajęć, lektury - 30
liczba godzin przygotowania się do egzaminu - 30

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
wykład
dyskusja
praca z tekstem
działania praktyczne
metoda sytuacyjna
NAKŁAD PRACY STUDENTÓW
liczba godzin kontaktowych:
ćwiczenia - 15
liczba godzin przygotowania się do zajęć, lektury - 10
liczba godzin przygotowania się do egzaminu - 10
sumaryczna liczba punktów ECTS - 1

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
wykład
dyskusja
praca z tekstem
działania praktyczne
metoda sytuacyjna
NAKŁAD PRACY STUDENTÓW
liczba godzin kontaktowych:
ćwiczenia - 15
liczba godzin przygotowania się do zajęć, lektury - 10
liczba godzin przygotowania się do egzaminu - 10
sumaryczna liczba punktów ECTS - 1

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
wykład
dyskusja
praca z tekstem
działania praktyczne
metoda sytuacyjna
NAKŁAD PRACY STUDENTÓW
liczba godzin kontaktowych:
ćwiczenia - 15
liczba godzin przygotowania się do zajęć, lektury - 10
liczba godzin przygotowania się do egzaminu - 10
sumaryczna liczba punktów ECTS - 1

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
wykład
dyskusja
praca z tekstem
działania praktyczne
metoda sytuacyjna
NAKŁAD PRACY STUDENTÓW
liczba godzin kontaktowych:
ćwiczenia - 15
liczba godzin przygotowania się do zajęć, lektury - 10
liczba godzin przygotowania się do egzaminu - 10
sumaryczna liczba punktów ECTS - 1

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
wykład
dyskusja
praca z tekstem
działania praktyczne
metoda sytuacyjna
NAKŁAD PRACY STUDENTÓW
liczba godzin kontaktowych:
ćwiczenia - 15
liczba godzin przygotowania się do zajęć, lektury - 10
liczba godzin przygotowania się do egzaminu - 10
sumaryczna liczba punktów ECTS - 1