Komunikacja alternatywna i wspomagająca PC-5S-KAW

- Pojęcie komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC).

- Komunikacja na poziomie przedsymbolicznym- sygnały sensoryczne a wyzwalanie aktywności - sygnały dotykowe, gestowe, środowiskowe.

- Komunikacja na poziomie symboli konkretnych – system kalendarzowy (metodyka wprowadzania pojęć – PCS, Piktogramy, PECS – tworze tablic tematycznych.

- Komunikacja na poziomie symboli abstrakcyjnych – system Blissa.

- Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających i alternatywnych metod komunikacji.

- Zasady doboru metod alternatywnych i wspomagających komunikacji.

- Porozumiewanie się z użyciem AAC- zasady pracy z dzieckiem.

- Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie środków technicznych do komunikacji z dzieckiem niepełnosprawnym.

- Pojęcie komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC).

- Komunikacja na poziomie przedsymbolicznym- sygnały sensoryczne a wyzwalanie aktywności - sygnały dotykowe, gestowe, środowiskowe.

- Komunikacja na poziomie symboli konkretnych – system kalendarzowy (metodyka wprowadzania pojęć – PCS, Piktogramy, PECS – tworze tablic tematycznych.

- Komunikacja na poziomie symboli abstrakcyjnych – system Blissa.

- Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających i alternatywnych metod komunikacji.

- Zasady doboru metod alternatywnych i wspomagających komunikacji.

- Porozumiewanie się z użyciem AAC- zasady pracy z dzieckiem.

- Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie środków technicznych do komunikacji z dzieckiem niepełnosprawnym.

1. Pojęcie komunikacji oraz komunikacji alternatywnej i wspomagającej AAC
2. Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej
3. Środowisko oraz rola partnerów komunikacyjnych w komunikacji AAC
4. Diagnoza - Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających lub/i alternatywnych metod komunikacji.
5. Indywidualny System Komunikacji - dobór metod wspomagających lub/i alternatywnych komunikacji.
6. Modelowanie w komunikacji AAC
7. Komunikacja alternatywna i wspomagająca AAC - zasady pracy z dzieckiem.
8. Komunikacja dzieci w spektrum Autyzmu
9. Komunikacja dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością
10. Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie niskiej technologii
11. Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie wysokiej technologii
12. Dostosowanie i organizacja przestrzeni w komunikacji
13. Tworzenie strategii komunikacyjnych
14. Kryteria skuteczności oddziaływań w Komunikacji wspomagającej i alternatywnej - AAC

1. Pojęcie komunikacji oraz komunikacji alternatywnej i wspomagającej AAC
2. Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej
3. Środowisko oraz rola partnerów komunikacyjnych w komunikacji AAC
4. Diagnoza - Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających lub/i alternatywnych metod komunikacji.
5. Indywidualny System Komunikacji - dobór metod wspomagających lub/i alternatywnych komunikacji.
6. Modelowanie w komunikacji AAC
7. Komunikacja alternatywna i wspomagająca AAC - zasady pracy z dzieckiem.
8. Komunikacja dzieci w spektrum Autyzmu
9. Komunikacja dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością
10. Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie niskiej technologii
11. Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie wysokiej technologii
12. Dostosowanie i organizacja przestrzeni w komunikacji
13. Tworzenie strategii komunikacyjnych
14. Kryteria skuteczności oddziaływań w Komunikacji wspomagającej i alternatywnej - AAC

1. Pojęcie komunikacji oraz komunikacji alternatywnej i wspomagającej AAC
2. Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej
3. Środowisko oraz rola partnerów komunikacyjnych w komunikacji AAC
4. Diagnoza - Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających lub/i alternatywnych metod komunikacji.
5. Indywidualny System Komunikacji - dobór metod wspomagających lub/i alternatywnych komunikacji.
6. Modelowanie w komunikacji AAC
7. Komunikacja alternatywna i wspomagająca AAC - zasady pracy z dzieckiem.
8. Komunikacja dzieci w spektrum Autyzmu
9. Komunikacja dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością
10. Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie niskiej technologii
11. Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie wysokiej technologii
12. Dostosowanie i organizacja przestrzeni w komunikacji
13. Tworzenie strategii komunikacyjnych
14. Kryteria skuteczności oddziaływań w Komunikacji wspomagającej i alternatywnej - AAC

1. Pojęcie komunikacji oraz komunikacji alternatywnej i wspomagającej AAC
2. Metody komunikacji alternatywnej i wspomagającej
3. Środowisko oraz rola partnerów komunikacyjnych w komunikacji AAC
4. Diagnoza - Ocena predyspozycji dziecka do zastosowania wspomagających lub/i alternatywnych metod komunikacji.
5. Indywidualny System Komunikacji - dobór metod wspomagających lub/i alternatywnych komunikacji.
6. Modelowanie w komunikacji AAC
7. Komunikacja alternatywna i wspomagająca AAC - zasady pracy z dzieckiem.
8. Komunikacja dzieci w spektrum Autyzmu
9. Komunikacja dzieci ze sprzężoną niepełnosprawnością
10. Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie niskiej technologii
11. Rodzaje, dobór oraz wykorzystanie narzędzi do komunikacji z dzieckiem z niepełnosprawnością – wykorzystanie wysokiej technologii
12. Dostosowanie i organizacja przestrzeni w komunikacji
13. Tworzenie strategii komunikacyjnych
14. Kryteria skuteczności oddziaływań w Komunikacji wspomagającej i alternatywnej - AAC

Baraniewicz, D., Baraniewicz, M. (2017). Osoba z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w drodze do dorosłości. Niepełnosprawność, 25, 102-111.
Barron, D. A., Winn, E. (2009). Effective Communication. W: A. Hassiotis, D. A. Barron, I. Hall, John Wiley & Sons Ltd (red.) Intellectual Disability Psychiatry: A practical handbook, 3–20.
Belva, B. C., Matson, J. L., Sipes, M., Bamburg, J. W. (2012). An examination of specific communication deficits in adults with profound intellectual disabilities. Research in developmental disabilities, 33(2), 525-529.
Błeszyński, J.J. (2013). Niepełnosprawność intelektualna. Mowa-język-komunikacja. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.
Bradshaw, J. (2001). Communication partnerships with people with profound and multiple learning disabilities. Tizard Learning Disability Review, 6, 6-15.
Chmielowska-Marmucka, A., Górska, B. (2015). O komunikacji interpersonalnej–werbalnej, niewerbalnej i wokalnej wymianie sygnałów w kontekście edukacyjnym. Problemy współczesnej pedagogiki, 1(1), 25-39.
Cytowska, B., Drzazga, A. (2015). Znaczenie i wykorzystanie komunikacji wspomagającej i alternatywnej (AAC) w porozumiewaniu się z osobami z głęboką niepełnosprawnością intelektualną. W: B. Winczura (red.) Dzieci o specjalnych potrzebach komunikacyjnych. Diagnoza-edukacja-terapia, (s. 337-353). Kraków: Impuls.
Grycman, M. (2014). Porozumiewanie się z dziećmi ze złożonymi zaburzeniami komunikacji: poradnik nie tylko dla rodziców. Kwidzyn: Stowarzyszenie Rehabilitacyjne Centrum Rozwoju Porozumiewania.
Grycman, M., Jerzyk, M., Bucyk, M. (2020). Model aktywny. Komunikacja wspomagająca i alternatywna. Kwidzyń: Stowarzyszenie Rehabilitacyjne Centrum Rozwoju Porozumiewania.
Harrist, A. W., & Waugh, R. M. (2002). Dyadic synchrony: Its structure and function in children’s development. Developmental review, 22(4), 555-592.
Kielin, J. (2014). Rozwój daje radość. Terapia dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Kielin, J., Klimek-Markowicz, K. (2016) Krok po kroku. Nauczanie i terapia dzieci z umiarkowaną, znaczną i głęboką niepełnosprawnością intelektualną. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Kwiatkowska, M. (1997). Dzieci głęboko niezrozumiane – program pracy edukacyjnej z dziećmi upośledzonymi umysłowo w stopniu głębokim. Warszawa: „Pod wiatr”.
Light, J., McNaughton, D., Caron, J. (2019). New and emerging AAC technology supports for children with complex communication needs and their communication partners: State of the science and future research directions. Augmentative and Alternative Communication, 35(1), 26-41.
Łobocki, M. (2007). Wprowadzenie do metodologii badań pedagogicznych. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Marcinkowska, B. (2013) Model Kompetencji komunikacyjnych osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną – w poszukiwaniu wzajemności i współpracy. Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.
Marcinkowska, B. (2016). Gdy słowa znaczą niewiele – o komunikowaniu się z osobami z głęboką niepełnosprawnością intelektualną. W: E. Lewandowska-Tarasiuk, J. Licheński, B. Mossakowska, Słowa, obrazy, dźwięki. Terapia słowem. Warszawa: Wydawnictwo Pani Twardowska, s.144-154.

Baraniewicz, D., Baraniewicz, M. (2017). Osoba z głęboką niepełnosprawnością intelektualną w drodze do dorosłości. Niepełnosprawność, 25, 102-111.
Barron, D. A., Winn, E. (2009). Effective Communication. W: A. Hassiotis, D. A. Barron, I. Hall, John Wiley & Sons Ltd (red.) Intellectual Disability Psychiatry: A practical handbook, 3–20.
Belva, B. C., Matson, J. L., Sipes, M., Bamburg, J. W. (2012). An examination of specific communication deficits in adults with profound intellectual disabilities. Research in developmental disabilities, 33(2), 525-529.
Błeszyński, J.J. (2013). Niepełnosprawność intelektualna. Mowa-język-komunikacja. Gdańsk: Wydawnictwo Harmonia.
Bradshaw, J. (2001). Communication partnerships with people with profound and multiple learning disabilities. Tizard Learning Disability Review, 6, 6-15.
Chmielowska-Marmucka, A., Górska, B. (2015). O komunikacji interpersonalnej–werbalnej, niewerbalnej i wokalnej wymianie sygnałów w kontekście edukacyjnym. Problemy współczesnej pedagogiki, 1(1), 25-39.
Cytowska, B., Drzazga, A. (2015). Znaczenie i wykorzystanie komunikacji wspomagającej i alternatywnej (AAC) w porozumiewaniu się z osobami z głęboką niepełnosprawnością intelektualną. W: B. Winczura (red.) Dzieci o specjalnych potrzebach komunikacyjnych. Diagnoza-edukacja-terapia, (s. 337-353). Kraków: Impuls.
Grycman, M. (2014). Porozumiewanie się z dziećmi ze złożonymi zaburzeniami komunikacji: poradnik nie tylko dla rodziców. Kwidzyn: Stowarzyszenie Rehabilitacyjne Centrum Rozwoju Porozumiewania.
Grycman, M., Jerzyk, M., Bucyk, M. (2020). Model aktywny. Komunikacja wspomagająca i alternatywna. Kwidzyń: Stowarzyszenie Rehabilitacyjne Centrum Rozwoju Porozumiewania.
Harrist, A. W., & Waugh, R. M. (2002). Dyadic synchrony: Its structure and function in children’s development. Developmental review, 22(4), 555-592.
Kielin, J. (2014). Rozwój daje radość. Terapia dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu głębokim. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Kielin, J., Klimek-Markowicz, K. (2016) Krok po kroku. Nauczanie i terapia dzieci z umiarkowaną, znaczną i głęboką niepełnosprawnością intelektualną. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne.
Kwiatkowska, M. (1997). Dzieci głęboko niezrozumiane – program pracy edukacyjnej z dziećmi upośledzonymi umysłowo w stopniu głębokim. Warszawa: „Pod wiatr”.
Light, J., McNaughton, D., Caron, J. (2019). New and emerging AAC technology supports for children with complex communication needs and their communication partners: State of the science and future research directions. Augmentative and Alternative Communication, 35(1), 26-41.
Łobocki, M. (2007). Wprowadzenie do metodologii badań pedagogicznych. Kraków: Oficyna Wydawnicza „Impuls”.
Marcinkowska, B. (2013) Model Kompetencji komunikacyjnych osób z głębszą niepełnosprawnością intelektualną – w poszukiwaniu wzajemności i współpracy. Warszawa: Wydawnictwo Akademii Pedagogiki Specjalnej.
Marcinkowska, B. (2016). Gdy słowa znaczą niewiele – o komunikowaniu się z osobami z głęboką niepełnosprawnością intelektualną. W: E. Lewandowska-Tarasiuk, J. Licheński, B. Mossakowska, Słowa, obrazy, dźwięki. Terapia słowem. Warszawa: Wydawnictwo Pani Twardowska, s.144-154.

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:

wykład

dyskusja

praca z tekstem

działania praktyczne

metoda sytuacyjna

NAKŁAD PRACY STUDENTA:

ćwiczenia - 30
liczba godzin przygotowania się do zajęć, lektury - 25

Sumaryczna liczba punktów ECTS - 4

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:

wykład

dyskusja

praca z tekstem

działania praktyczne

metoda sytuacyjna

NAKŁAD PRACY STUDENTA:

ćwiczenia - 21
liczba godzin przygotowania się do zajęć, lektury - 15

Sumaryczna liczba punktów ECTS - 4

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
Wykład
Dyskusja
Praca z tekstem
Praca z materiałem filmowym
Działania praktyczne
Metoda sytuacyjna

NAKŁAD PRACY STUDENTA:
ćwiczenia - 30
liczba godzin przygotowania się do zajęć - 20,
zapoznanie z lekturą - 10

Sumaryczna liczba punktów ECTS - 4

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
Wykład
Dyskusja
Praca z tekstem
Praca z materiałem filmowym
Działania praktyczne
Metoda sytuacyjna

NAKŁAD PRACY STUDENTA:
ćwiczenia - 21
liczba godzin przygotowania się do zajęć - 10,
zapoznanie z lekturą - 11

Sumaryczna liczba punktów ECTS - 1

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
Wykład
Dyskusja
Praca z tekstem
Praca z materiałem filmowym
Działania praktyczne
Metoda sytuacyjna
NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Liczba godzin kontaktowych: 30

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do zajęć: 5

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do egzaminu/ zaliczenia: 10

Liczba godzin przeznaczonych na inne zadania: 10

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 5

Metody kształcenia: podające, praktycznego działania, projekt

Sumaryczna liczba punktów ECTS: 4

OPIS METOD KSZTAŁCENIA:
Wykład
Dyskusja
Praca z tekstem
Praca z materiałem filmowym
Działania praktyczne
Metoda sytuacyjna

NAKŁAD PRACY STUDENTA:

Liczba godzin kontaktowych: 30

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do zajęć: 5

Liczba godzin potrzebnych do przygotowania się do egzaminu/ zaliczenia: 10

Liczba godzin przeznaczonych na inne zadania: 10

Sumaryczna liczba godzin aktywności studenta: 5

Metody kształcenia: podające, praktycznego działania, projekt

Sumaryczna liczba punktów ECTS: 4