Komunikacja u osób ze sprzężonymi zaburzeniami 10-5S-KOS1
1. Znaczenie pojęć „niepełnosprawność sprzężona”, „wieloraka”, „złożona”, sposoby pracy w zespołach terapeutyczno-diagnostycznych.
2. Wpływ złożonych dysfunkcji na możliwości komunikacyjne. Specyficzne potrzeby osób z niepełnosprawnościami sprzężonymi w nawiązywaniu kontaktu z otoczeniem
3. Diagnoza możliwości i ograniczeń komunikacyjnych (teoretyczne omówienie zagadnień).
4. Praca z osobami ze złożonymi dysfunkcjami sensorycznymi (głuchoniewidomymi).
5. Warsztaty: alfabet Lorma, daktylografia, gesty GORA, alfabet pisany na dłoni, matoda TadOma
Rodzaj przedmiotu
Koordynatorzy przedmiotu
Efekty kształcenia
PC2_KK_W04
Rozumie i potrafi scharakteryzować znaczenie pojęć i zakres zagadnień związanych z diagnozą i terapią logopedyczną osób ze złożoną niepełnosprawnością (na przykład: niepełnosprawność sprzężona, obserwacja zachowań komunikacyjnych, różne formy pracy w zespołach specjalistycznych)
PC2_KK_W04, PC2_KS_W01
Potrafi scharakteryzować poznane metody diagnozy możliwości komunikacyjnych osób ze złożoną niepełnosprawnością
PC2_KK_W04, PC2_KS_W01
Potrafi omówić podstawowe założenia programów terapeutycznych służących kompleksowej terapii osób ze sprzężoną niepełnosprawnością (np. terapii polisensorycznej, terapii metodą Knillów)
PC2_KS_U01, PC2_KS_U02, PC2_KS_U03
Poddaje trafnej analizie zachowania komunikacyjne osób ze sprzężoną niepełnosprawnością
PC2_KS_U03
Potrafi współdziałać z logopedą prowadzącym w pracy z osobami ze sprzężoną niepełnosprawnością
PC2_KK_K04, PC2_KS_K01
Rozumie wpływ sprzężonej niepełnosprawności na zachowania, możliwości komunikacyjne i stan emocjonalny pacjenta
PC2_KK_K04, PC2_KS_K01
Jest wrażliwy na potrzeby osób ze sprzężoną niepełnosprawnością
Literatura
1. Błeszyński J., (2008),Alternatywne i wspomagające metody komunikacji – wyd. Oficyna wydawnicza Impuls, Kraków
2. R. Stillman, Ch. Battle, (1995), „Skala Callier-Azusa (H). Skala do oceny umiejętności komunikowania się osób głuchoniewidomych oraz osób z głęboką złożoną niepełnosprawnością.”, Polski Związek Niewidomych, Warszawa.
3. MODEL INSITE (2007) „Model wczesnej interwencji przeprowadzanej w domu”, wyd. Nowojorski Komitet Pomocy Niewidomym w Polsce, Laski
4. Smyczek A., Szwiec J. (2000) „Metodyka nauczania alternatywnych sposobów porozumiewania się i techniki porozumiewania się symbolami”, [w:]: „Rewalidacja 1(7) – czasopismo dla nauczycieli i terapeutów”, CMPP MEN, Warszawa
5. Warrick A., (1999), „Porozumiewanie się bez słów”, wyd. Stowarzyszenie na Rzecz Propagowania Wspomagających Metod Porozumiewania się „Mówić bez słów” ,Warszawa
6. Piszczek M. (red.), (1999), „Metody komunikacji alternatywnej w pracy z osobami niepełnosprawnymi”, CMPP MEN, Warszawa
7. Brearley G., (1997), „Psychoterapia dzieci niepełnosprawnych ruchowo”, WS i P, Warszawa
8. Frőhlich A., (1998), „Stymulacja od podstaw”, WS i P, Warszawa
9. Loebl W.,(1996), „Dylematy pedagogiczne osób ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi”, wyd. Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk
10. Pennock K., (1999), „Ratowanie dzieci z uszkodzeniem mózgu”, wyd. Bookinista, Toruń.
11. Michalik M. (2019), Lingwistyczno-logopedyczne podstawy komunikacji alternatywnej i wspomagającej. Ujęcie metodologiczne. Wyd.Naukowe UP w Krakowie
Więcej informacji
Dodatkowe informacje (np. o kalendarzu rejestracji, prowadzących zajęcia, lokalizacji i terminach zajęć) mogą być dostępne w serwisie USOSweb: